Bijzondere ontmoeting met Masaï

De meest indrukwekkende ontmoeting hebben we wat mij betreft zojuist gehad. We zijn ongeveer twee uur lang te gast geweest in een Masaï dorpje.

De laatste twee dagen zijn we door de binnenlanden gereden over wegen die niet op onze kaart en niet in ons navigatie systeem stonden. Ons doel is de Kilimanjaro en daar hadden we naar toe gekund via de asfaltweg die vol is met vrachtwagens uit Dar es Salaam die ons het idee geven dat ze ons continue proberen dood te rijden.

Gisteravond hebben we ergens langs de weg geslapen en vandaag rijden we door het Masaï plateau en willen een pauze houden, iets van de gravelweg verwijderd waarover we rijden. We stoppen voor een klein dorpje met een schutting van takken en hutten uit klei en stokken. Het ligt een paar honderd meter van de gravelweg.
De Masaï komen enthousiast aanlopen en begroeten ons met Habari en Karibu. Met name Kirstin, die met ons Swahili woordenboek in de hand wat woordjes in Swahili probeert, wordt direct aan de hand genomen het dorp in.

De dames en de kinderen in het dorp ontfermen zich over ons en we moeten zitten en thee drinken. Iedereen geeft ons een hand en de jongens krijgen door de ouderen geen hand maar hun hoofd wordt gepakt en gebogen tegen de borst van de volwassene gedrukt als teken van groet.

Thee is een zoete vloeistof met melk en Kris en Nick zijn bang het te drinken.

Kirstin en ik weten ook niet zeker of dit wel verstandig is maar we drinken uit dankbaarheid voor de gastvrijheid toch de thee op. Overal zijn vliegen.
Kris stoot me aan omdat in het hutje naast ons allemaal stukken rauw vlees hangen, deels bloedig, deels gedroogd.
We zijn nogal overweldigd door alle aandacht en we kunnen nauwelijks tot niet met de Masaï praten. Dat is zo ontzettend jammer. Ik voel me erg opgelaten want ik heb geen idee of we met ons gedrag nu beleefd of misschien juist ontzettend onbeleefd zijn.
We halen een oude campingstoel en mijn oude wandelsandalen en geven deze aan onze gastvrouw.
Ze begrijpt pas na lang praten en aandringen dat ze de spullen mag houden en ze is ontzettend blij. Kirstin krijgt uit dankbaarheid een halsketting en een armbandje.
We vragen of we in het dorpje mogen overnachten en we worden mee getrokken waarbij diverse Masaï willen dat we juist bij hun hutje komen staan. Ook beginnen een paar jonge Masaï die een enkele woorden Engels spreken met ons over geld te praten. Willen ze wat hebben? Willen ze wat verkopen? We hebben geen idee maar voelen ons met alle consternatie wel steeds ongemakkelijker.
Eén van de Masaï wil laten zien dat hij kan auto rijden en ik laat hem de Laro het dorpje inrijden. Hij weet het verschil tussen de 1ste, 3de versnelling of achteruit niet, maar hij krijgt de auto toch op een plek.

Nu de auto op de plek staat vinden de Masaï het tijd voor lunch. Een man pakt mij bij mijn hand en houdt deze de hele wandeling vast. Ik vindt het een erg lief gebaar en ook Kirstin en de jongens worden op deze manier begeleidt. We lopen het dorp uit en net op het moment dat we ons afvragen of we wel gaan lunchen komen we op een plekje waar alleen mannen zitten en stukken vlees afsnijden en verdelen. Ook ons wordt vlees aangeboden, maar dat durven we niet te eten. We accepteren wel rijst en de Masaï vragen waarom we geen vlees eten. Ons smoesje is dat we net geluncht hebben. We krijgen een beker met water en net als ik me afvraag hoe ik dit ongefilterde water netjes moet weigeren laten ze zien dat we geacht worden onze rechterhand in de beker te wassen. De rijst, helemaal tot snot gekookt, accepteren we wel en delen we Pamoja een portie en eten hierbij met onze reine rechterhand. (links is onrein omdat je hiermee je billen afveegt na het poepen).

De vader van de hele familie, dat blijkt nu het hele dorp te zijn, staat net als iedereen in het dorp in traditionele Masaï kledij, een oker kleurige omslag doek en een speer in de hand, bij ons en lacht vriendelijke.
De grote gaten in zijn oren zorgen dat zijn uitgerekte oorlellen bij iedere hoofdbewegingen heen en weer zwaaien.

Mogen we nu wel foto’s maken of niet. Moeten we buigen of niet. Het voelt allemaal erg ongemakkelijk.

Dit is zeker geen toeristenvertoning want de Masaï vinden aan ons ook alles vreemd. Hoe we praten, welke armbandjes we om hebben, haar op de armen, Kirstin’s lange blonde haren. En dat Kris en Nick met hun lange haren geen meisjes zijn kost ons enige tijd uitleg.

Nick wil graag hier zijn KVV Losser E5 teambal met voetbalpompje achterlaten.
De zilverkleurige bal met handtekening van alle Ajax spelers wordt opgepompt en de jongens beginnen te spelen. Voetbal is hier niet echt dé sport blijkbaar, maar de Masaï kinderen proberen met hun omslagdoeken om te spelen en vinden het leuk. Eén van de mannen komt bij ons en vraagt of hij Nick een koe mag aanbieden als dank, en omdat hij Nick erg leuk vindt.

Natuurlijk vindt de Masaï het maar vreemd dat we slechts met ons vieren zijn. Daarop pakken we de foto die we van de Haverkate’s hebben meekregen als “vergeet me niet” en laten ons complete gezin zien. Naomie lijkt sprekend op Kirstin, Gerda is Kirstin’s zus en Bart is duidelijk mijn broer vinden ze.
We kunnen inmiddels geen stap zetten zonder dat er minimaal 20 mensen om ons heen staan en we voelen ons met al ons spulletjes steeds ongemakkelijker. Deze mensen hebben niets anders dan een doek om hun naakte lijf en zijn zo vriendelijk. En wij hebben een auto vol troep.
Nadat we de vader van de familie een solar lamp cadeau geven stappen we daarom toch in onze auto en slaan we wat beduusd 10 kilometer verderop, in het veld ons camp op.

Gisteravond hebben we met de jongens de historie over de Masaï gelezen, en met deze kennis en de ervaringen van vandaag zijn we emotioneel erg geraakt. Zulke lieve mensen die door “ons” steeds meer land wordt afgepakt en die steeds meer in de verdrukking raken in onze moderne wereld. We schamen ons diep.

Zie ook verslagje van Kris over Masaï voor school >>>

We hebben besloten om hier wat langer te blijven. Het Massai plateau is zo mooi en ongerept. Het is hier een prachtige en pure plek en een enorme tegenpool van het zeer toeristische Arusha gebied.