2014 Africa

Onze weg voert ons nu van Ishasha via de transitroute door het Queen Elisabeth National Park. Ook op deze straat zien we een paar bokjes, olifanten en warthog’s. De route is niet echt spannend.In Kyambora maken we een tussenstop en slapen op een kleine Campsite met een prachtig uitzicht over olifanten in het Park en op de Kyambra Gorge (kloof). 

s’Avond’s worden we verrast door een heftig onweer. We hebben nog een klein tent mee, waarvan we nu iedere avond de buitentent bij de jongens over hun daktent leggen om deze zo regendicht te houden. Gelukkig lukt het op deze manier ook deze nacht.

De volgende ochtend komen we na een paar kilometer in noordelijke richting, net na de parkgrens bij de evenaar. Wat een bijzonder moment. Onze reis heeft ons hier naartoe gevoerd!

In Gatuna gaan we de grens over van Rwanda naar Oeganda. Na het “georganiseerde” Rwanda voelt het al in het eerste dorpje en in het stadje Kabale weer naar “Afrika” aan. Alles is weer chaotischer, veel mensen zijn op de slechte en stoffige straten onderweg en willen van alles verkopen.

De huizen zijn opvallend slecht in de stad en er ligt veel rotzooi naast de wegen – bruin-grijs, versmeerd en deels stinkend. 

Als we tomaten kopen worden we direct door een paar aangeschoten mannen aangesproken of we iets te roken of te drinken voor hun hebben – niet voor te stellen in Rwanda maar wel typisch voor “East-Afrika”. In Tanzania zijn twee weken geleden demonstraties geweest omdat er meer gewas voor de productie van bier word verbouwd dan voor het eten van de bevolking.

Oeganda is met 240.000km2 6x zo groot als Nederland. De enorme bevolkingsgroei lijdt ook in Oeganda tot serieuze problemen zo als ontbossing en erosie. Het land schijnt zins een paar jaren politisch stabiel te zijn. Het probleem zijn wel de rebellen die van de aangrenzende landen zo als Congo, Sudan of in de laatste tijd in het oosten ook van Kenia voor onrust zorgen. Lake Victoria, het grootste meer van Afrika en de Victoria Nijl cruisen Oeganda en maken het land tot het vruchtbaarste van Afrika: er schijnt vrijwel alles te kunnen groeien wat je in de aarde stopt. Sinds een paar jaren probeert de overheid voor iedereen in het land “éducation for free” mogelijk te maken wat tot nu vooral door het gebrek aan leraren mislukt en daardoor nog steeds een derde van de mensen analfabeet is.

We verheugen ons op deze drie weken in Oeganda omdat het land ook “the pearl of afrika” word genoemd.
In het zuiden en net na binnenkomst in het land ligt Lake Bunyonyi, een prachtig meer met 29 kleine eilandjes erin. Ook dit meer is omringt door heuvels die allemaal op terrassen wijze met thee, mais en bonen zijn aangelegd. Overal zie je hier mensen in de vrijwel altijd zeer steile hellingen aan het werk. In Oeganda zijn weer overal campings te vinden en we hebben een mooie plek aan het water. 

S’ochtends springen we nog even in het heerlijke water voor we in noordelijke richting vertrekken.

Jammer, het weer is nog steeds heiig en we hebben geen adembenemend blik over het meer.

Bwindi regenwoud

De weg naar het Bwindi Inpenetrable NP is ondanks de mist erg mooi. De ondoordringbare diepe berg regenwoud in Bwindi is het meest bekende van alle Nationaal Parken in Afrika: het is één van de wereld Heritage area’s ook omdat hier nog rond de helft van de nog in het wild levenden berggorilla’s in de hele wereld leven. 

Een bezoek bij de gorilla’s stond niet op ons programma  (de jongens zijn te jong) – maar door dit geweldige natuurgebied rijden willen we wel. We hadden eerder gehoord dat er een plek is waar de dieren soms dicht bij een dorp komen om bananen of aardappels te stelen. We gaan een poging wagen. Net voor Nkurika krijgen we onweer en het regent met bakken uit de hemel. We moeten ons wel weer een plek voor de nacht zoeken waar we niet nat worden. Dat is hier echt niet zo makkelijk: er is of een vies backpacker hostel of een zeer exclusieve lodge waar de journalisten van de hele wereld een nacht blijven slapen om over de gorilla’s te berichten. We blijven toch het liefst in onze eigen tentjes en vinden een plek bij Jane and Gottfried op een “comminity campsite”, die uit een plek tussen twee barakken bestaat, geen stroom, de toiletten en douchen zijn niet te gebruiken.  Die twee zijn echt blij dat er eindelijk eens gasten bij hen komen. We eten en spelen nog kaarten in hun “woonkamer” en gelukkig: het stopt met regenen en we kunnen in onze bedden slapen ook als die iets nat zijn. Alles beter dan in één van hun “hotelkamer’s” te moeten slapen! 

Het blijft regenen. Na een korte “community walk” met Jane de volgende morgen horen we dat de gorilla’s hier soms komen door een paar ranger’s diep in het bos worden gehouden – toeristen komen extra voor het gorilla-tracking. Gorilla tracking is voor Oeganda een grote inkomstbron: rond 18.000 mensen/jaar komen naar Bwindi en betalen 600 US per persoon om de gorilla’s op een paar meter afstand te zien.
Dit keer geen geluk! De straat door Bwindi NP is erg mooi. We stoppen vaak voor een paar colobos- of valvet-apen en Bavianen.

 Ook al is het mistig: het uitzicht is prachtig. Het hoogste punt is rond 2.500 meter. Het is vochtig, de plantenwereld is mooi en het ruikt naar regenwoud.
Om niet weer in het natte te slapen pakken we dit keer een tented camp. Op de terrassen koken we met een prachtige uitzicht over de bergen spaghetti en we gaan vroeg naar bed.

Het weer blijft heiig en de gewenste stranddag bij Lake Kivu, een prachtig meer aan de grens met Congo, zit er helaas niet in. We vertrekken min of meer snel (zonder turbo!!) naar het midden van het land, naar  “Kigali” de hoofdstad van Rwanda. Een erg goede asfalt straat leidt ons naar de stad, de huizen en de mensen zijn voor Afrikaanse begrippen erg netjes. Rwanda is erg strak georganiseerd.

Kigali is destijds zwaar geraakt en vrijwel compleet vernietigd tijdens de genocide in 1994. Het blijft bijzonder dat er geen zichtbare getuigenissen meer te zien zijn. Kigali is een opgebloeide, dynamische, in de toekomst kijkende stad met een  goede lokale economie en vele moderne nieuwe gebouwen.

Eén van de bijzondere plekken in Kigali was het Hotel Mille Collines, waar de manager destijds veel mensen verstopt heeft voor de moordende Hutus en daardoor gered heeft. We bezoeken het Hotel en ook het Kigali Memorial Center waar we nog een keer de verschrikkelijke herinneringen aan de volkerenmoord zien. Dit memoriaal is wel meer informatief en waarschuwend – de genocide word in een historische samenhang gezet met andere genocides in de recente geschiedenis. In Europa was er op dat moment Balkan crises en de oorlog in ex-Joegoslavië. De vraag blijft: hoe kan zo iets in onze moderne tijd nog gebeuren terwijl de wereld concrete afspraken gemaakt heeft en de UN toekijkt. Na iedere genocide hoor je Never Again, en sinds de tweede wereld oorlog heeft het toch zeker vijf keer weer kunnen gebeuren.

Het is mooi te zien hoe de stad weer is opgebouwd. We hebben een leuke dag in de stad, gaan lekker lunchen, doen onze boodschappen op de traditionele markt.

Vincent en ik gaan een stuk joggen door de stad. We overnachten op het parkeerplekje van een youth hostel. Het is zo als veel hier in Rwanda, erg netjes en schoon en we komen in gesprek met een medewerker van een hulporganisatie en een Duitse medewerker van de UN die in de Congo gestationeerd is.

Interessant hoe dat bij de UN werkt en wat ze ook over de situatie in Rwanda denken: de sterke overheid in Rwanda onderdrukt ook met veel moeite de ethische verschillen. De radio en TV is behoorlijk gecensureerd en er mag zeker niet gesproken worden over Hutus of Tutsi’s. De kinderen horen niet meer veel over de genocide met als nadeel dat ze met hun trauma’s alleen klaar moeten worden. De boodschap van de overheid is: we zijn één volk. Ook als er geen verschillen meer openbaar zijn leven er aangenomen 85{826f189e666d5f36673a7257a17d487d2b02035bf60506587bf175ebb66be828} Hutu’s en 14{826f189e666d5f36673a7257a17d487d2b02035bf60506587bf175ebb66be828} Tutsi’s. Het is hopelijk de volgende generatie die het land ook kalm kan houden.

We hebben op onze reis al erg mooie National Park’s bezocht en daarom besloten in Rwanda geen park te bezoeken. We verlaten Kigali richting noorden en kiezen opnieuw een erg mooie route tussen Lake Ruhondo en Lake Bureo door. Het uitzicht op de vulkanen en de meren is prachtig.

We komen laat in Musanze aan. Vanaf hier gaan veel toeristen naar het Vulkano National Park om de gorilla’s te zien. Voor ons is het alleen maar een tussenstop om verder naar Oeganda te rijden. s’Ochtend’s proberen we nog de Musanze Caves te bezoeken. Ook hier willen ze weer veel geld voor en we vragen de bewaker of hij ons de ingang laat zien – vragen kost niets en hij neemt ons nog een klein stuk mee in de grot. 

Rwanda ziet er netjes opgeruimd uit, zelfs de kleine gravel straten zijn beter als in ieder ander Afrikaans land dat we tot nu toe bezocht hebben. Alleen omdat het zo heuvelachtig is zijn er bijna geen straten en de mensen dragen van alles langs de wegen te voet, met de fiets of soms met een bromfiets.

Een erg mooie gezicht, ook al moet het echt zwaar zijn om alles op het hoofd te dragen. 

Rwanda heeft al onze verwachting overtroffen. In plaats van een land in verwarring hebben we een land gezien waar mensen verdraagzaam met elkaar samen leven. Iedereen was zeer vriendelijk en behulpzaam. Het land is arm maar prachtig mooi met al haar heuvels en meren. Een aanrader!

We hebben deze reis geen planning of route. Ons enige doel was één keer in ons leven de Wildebeast migration te beleven, maar verder leven we bij de dag. Dat betekend dat we telkens opnieuw onderzoeken waarheen we kunnen en willen.

Toen we in nog in Tanzania, Lake Victoria, waren en onze volgende bestemming wilden bepalen stuiten we op een negatief reisadvies voor Rwanda en Oeganda. We schrokken hier nogal van en een alternatief kwam op om via Kenia te gaan. Daar zijn echter ook veel aanslagen op het moment en dus viel deze optie af. Terug door Zambia wilden we niet en aangezien in delen van Mozambique alleen maar gereist kan worden met een door militairen bewaakt konvooi voelden we ons behoorlijk ingesloten. Daarop hebben we contact gezocht met de ambassades in Rwanda en Oeganda en deze waren beide helemaal niet negatief. Het advies is wel gezond verstand te gebruiken, ‘s nachts niet te rijden (wat we toch niet doen) en uit de buurt van De Republiek Congo (voormalige Zaïre) te blijven.

Daarop lazen we het reisadvies van de rijksoverheid voor Turkije, Spanje en Kroatië. Tja en op deze landen staan ook allemaal waarschuwingen. (Kroatie: Tot 1995 werd er in Kroatië gevochten tijdens de Joegoslavische Burgeroorlog. Daardoor liggen er nog veel landmijnen. Vooral in de binnenlanden en in de bergen. Wees voorzichtig in deze gebieden. Ga niet van de doorgaande wegen af en let op de waarschuwingsborden.)

We besloten voor Rwanda te gaan en dat was tot nu toe een super beslissing.

Bij de grens in Rusumo (Rusumo Falls), waren de beambten erg vriendelijk en alles was verrassend goed georganiseerd. Meestal zijn grensposten grote chaotische plekken waar alles en iedereen door elkaar loopt. Hier gaat alles strak en snel. Duitsers hebben geen visa nodig omdat voor de Belgen kwamen, Duitsland Rwanda onder zijn beheer had, en dus moet ik als enige van ons gezin US$ 30,- betalen. Ook onze auto is gratis, het Carnet de Passage wordt afgestempeld en we zijn onderweg. Betaald word hier met Rwanda Francs (1Euro = 925 RWF) en de officieele taal is Engels en France, de lokale taal is Kinyarwanda (pamoja heet hier: Hamwe)Bij binnenkomst in Rwanda, valt ons op hoe mooi de dorpjes, voor Afrikaanse begrippen, eruit zien. De huisjes staan op één lijn, ze zijn gemaakt van zelf gemaakte stenen ipv klei en olifantengras en hebben metalen daken.

We gaan op zoek naar een ATM, pin automaat, maar hier hebben we toch een probleempje. Allen VISA kaarten worden geaccepteerd en we moeten terugvallen op ons voorraadje nood dollars.

Omdat er in Rwanda geen campings zijn hebben we een aantal “hotels” opgezocht in Tracks4Africa en dat is waar we gaan proberen om veilig te overnachten. De eerste bestemming is La Palissa in Gashora village. Daar aangekomen verteld de manager dat we 50{826f189e666d5f36673a7257a17d487d2b02035bf60506587bf175ebb66be828} krijgen op een eenpersoonskamer en daar mogen douchen, maar dat we onze eigen handdoeken moeten gebruiken. We mogen dan de auto op de parkeerplaats neerzetten en daar slapen. Voor euro 30,- geen slechte deal, totdat hij verteld dat we natuurlijk euro 10,- per persoon moeten betalen voor het camperen. We besluiten een andere plek te zoeken en na 10 km komen we een auto tegen. De bestuurder blijkt de Executive Sector officer te zijn en hij geeft ons een plekje achter het kantoor waar we bewaakt staan. Wel komt er ‘s avonds nog een bewaker met een geboeide gevange voorbij en… we staan nog geen 10 meter van een Genocide Memorial af. Dat is een behoorlijk macaber gevoel. We slapen echter heerlijk.

Na een ontbijtje besluiten we een zuid route te nemen, en na een navigatie foutje staan we plotseling voor de grens met Burundi. We keren om omdat we geen zin hebben voor euro 100 visa’s te moeten kopen en komen tegen 15 uur aan in Huye, voorheen Butare. We gaan tanken en opnieuw tevergeefs opzoek naar geld. Onze Land Rover heeft een extra diesel tank waardoor we een actieradius hebben van 1.200km. Huye is een grote stad en geld als intellectueel centrum van Rwanda. We bezoeken hier het Nationaal Museum, wat ons leuk een uitleg over de cultuur geeft. We verlaten de stad op zoek naar een overnachtingsplek. Helaas kunnen we de hotels uit het navigatie systeem niet vinden, maar uiteindelijk vinden we een plekje met op de parkeerplaats van Forest Garden Hotel, met een mooi uitzicht over de heuvels en het stadje. We laten ons verwennen in het restaurantje. We kopen weinig vlees tijdens onze reizen omdat we slechts een kleine koelkast hebben, maar vooral omdat het aangeboden vlees bijna altijd ongekoeld wordt aangeboden, en daarom zitten we vanavond achter lekkere kip en konijn. Net nardat we wakker worden (de jongens slapen nog) begint iemand de Laro te wassen  – hij legt ons uit dat dit in het prijs inclusieve is. De volgende morgen merk ik bij het wegrijden dat de Turbo niet oppakt. Ze heeft wel druk op de slangen maar er komt geen power, en die hebben we hier in de heuvels toch eigenlijk wel nodig.

Het dieselfilter wordt gereinigd, nieuwe kan ik hier nergens kopen maar het helpt niets. Ik denk dat de diesel opvoerpomp niet helemaal goed is. In de hoofdstad over een paar dagen maar eens kijken of daar iets te koop is.

We bezoeken het zeer indrukwekkende Murambi Genocide memoriaal. Daarna rijden we door en komen na ongeveer 20 km door een vluchtelingen kamp.

 UHCHR herbergt hier sinds 2012 met behulp van vele NGO’s zeker 18.000!!! Al de NGO’s (Non-Government-Organisations) zijn op verschillende manieren bezig om met de water- of stroomverzorging, scholen of verzorging helpen. Congolese vluchtelingen. Net als in Murambi wordt het weer stil in onze auto.

De landschap is prachtig. Eucalyptoswouden worden omgehakt om nieuwe terrassen aan te leggen om thee of groenten aan te bouwen. We rijden door richting het regenwoud Nyungwe. De weg is zeer heuvelachtig en zonder turbo moeten we regelmatig wisselen tussen hoge en lage giering. In het regenwoud is de begroeiing zeer dicht en hier schijnt 2 meter regen per jaar te vallen. Nyungwe word vooral bezoekt om in het regenwoud op een van de velen trails te hiken en om de velen soorten van primaten, zelfs chimpansee’s, te zien.

We zien wat colobus apen langs de weg. Onze navigatie wijst ons de weg naar een hotel met camp mogelijkheid maar deze blijft euro 400,- per kamer per nacht te kosten. Omdat euro 800,- voor een bed iets 😉 boven ons budget is rijden we door en lokalen helpen ons graag bij onze zoektocht. We slaan uiteindelijk ons kamp op bij een lodge in aanbouw, en genieten van een prachtig uitzicht over de heuvels. Voor de euro 8,- hebben we geen faciliteiten, maar wel twee bewakers die de hele nacht naast onze auto slapen. We geven ze spaggeti en ‘s morgens ontbijt. Ze zijn vreselijk onthuts dat een man mee kookt, afwast en ‘s morgens koffie maakt. Ze lachen hier steeds weer om.

‘s Morgens komen zeker 10 bouwvakkers naar de bouwplaats, maar ipv te werken zitten ze bij elkaar en doen zeker twee uur lang niets anders dan naar ons kijken.

Ik erger me groen en geel. Langs de weg zien we namelijk echt overal kinderen die in plaats van lachen en zwaaien, direct de hand uit steken en roepen: Mumpe ama Faranga / give me money. http://youtu.be/UO1TCaQz4a0

Ik vraag na bij de bewaker en hij zegt dat ze niet betaald krijgen als ze niet werken. Waarop ik zeg dat ze dan maar aan het werk moeten gaan, ze zijn er immers toch, en dan kun je toch beter geld verdienen voor eten voor je gezien. Hierop zegt de gids; This is Africa man. Ik wordt er chagrijnig en moedeloos van. De hotels die we tot nu toe hebben gezien zitten vol met medewerkers van USAID, UN, UNHCR en andere NGO’s (non goverment organisations). We kiepen bakken met geld in deze landen, maar de mensen komen niet verder dan een schouderophalend, This is Africa!Helemaal waar is het in Rwanda overigens niet. Het land is net zo dicht bevolkt als Nederland en we zien letterlijk geen onbenut plekje op de heuvels.  Overal wordt iets aangeplant en echt overal zijn terrassen aangelegd voor bananen, thee, ananas, korven en potten, wijn, koffie en andere groentes, all deze producten worden ook exporteert.We rijden verder richting Lake Kivu naar het noord westen van Rwanda. De Lake ligt er prachtig tussen de heuvels en herinnerd sterk aan het Gardameer in Italië. 

In Kibuye word gas geborgen van de enorme methaan gasvelden onder Lake Kivu.

Van de landen die we hebben bezocht is Rwanda echt het meest productief en exporteert ook daadwerkelijk.

We overnachten in de tuin van Hotel Holiday in Kibuye, op een prachtig plek aan Lake Kivu. Het meer is erg gevaarlijk omdat er onderaardse vulkanen kunnen zijn welke methaan gas verbranden. Daarbij stijgt het CO2 omhoog, maar omdat het zwaarder is dan lucht blijft het boven het water hangen. Goed uitkijken dus, maar het water is super schoon en een heerlijk alternatief voor een douche. Omdat er nauwelijks iemand van de Afrikaanse kan zwemmen zijn ze hier echt bang als Kris en Nick zo maar in het water springen – grappig – ze willen dat ze een reddingsvest aanleggen, wat de jongens voor de lol ook doen.De volgende dag rijden we over een slechte weg maar nog steeds een prachtige landschap naar Giseny. Halverwege de dag begint het te regenen en onze auto heeft veel goede eigenschappen, maar waterdicht is ze absoluut niet. De gravelweg 4wd weg veranderd in een modderpoel en we komen net voor donker aan in de stromende regen. Omdat onze daktenten niet waterdicht zijn gunnen we ons voor de eerste keer deze reis een lodge. We overnachten in een prachtige lodge, direct aan het water. Ook hier staan de autos van de NGO’s en met name UN. Dit zal zeker te maken hebben met het feit dat we slechts 1,5 km van de grens met Congo zijn. waar we verderop ook nog een Transit Camp voor vluchtelinge zien.

De volgende ochtend zitten Kirstin en ik al vroeg aan de koffie en genieten van de vissers op Lake Kivu.

Het is droog, maar niet echt weer om aan een van de mooie stranden hier te gaan liggen. Zwemmen is in Gisenyi niet aanbevolen.

We willen ook niet lang in de buurt van de Kongo blijven en verlaten Lake Kivu in richting Kigali, de hoofdstad van Rwanda.

Rwanda is met 26.ooo km2 (2/3 van Nederland) en meer dan 11 miljoen inwoners één van de dichtbevolkte landen van de wereld – per km2 leven er 384 mensen, net zoveel als in Nederland per km2. Omdat Rwanda één groot heuvelachtig landschap is word iedere vierkante meter gecultiveerd. De heuvels zijn ingericht met terrassen en hier wordt veel thee en koffie verbouwt, het herinnert aan de highlands van Nepal. Er zijn maar weinig wegen, de meesten zijn gravel en alle huizen staan langgerekt langs de straat naast elkaar. Het ene dorp gaat daardoor over in het volgende. We vinden nauwelijks een plekje om in rust te kunnen lunchen zonder dat er meteen een grote groep mensen om ons komt staan, nieuwsgierig en bedelend.

Het landschap is heerlijk, de huizen zijn heel netjes en hebben vaak kleine voortuintjes. Overal zien we bananen- en ananasplanten en grote vlakten vierkante veldjes waar bonen en rijst wordt verbouwd. 

We kunnen terwijl we door het prachtige landschap rijden, bijna niet voorstellen wat een verschrikkelijke bloedig verleden het land heeft.
Rwanda kwam vroeger eerst onder Duits bewind te staan en kwam net als Burundi en Congo na de eerste wereldoorlog onder Belgisch bewind. Verschillende stammen, waarvan de grootste de Hutu’s en Tutsi’s bepaalden voorheen hun grenzen zelf en leefden in vrede naast elkaar in hun eigen gebied. 
De Belgen regelden hun macht via de koning en zijn gevolg, bestaande uitsluitend uit Tutsi’s, die echter slechts de minderheid uitmaakten, maar daardoor wel bevoordeeld waren boven de Hutu’s. Iedereen kreeg een paspoort met daarbij verplicht vermeld hun ras. Deze Tutsi koning wilde onafhankelijkheid van België, waarop België direct reageerde en door verdeel en heers tactiek de macht aan de Hutu’s overdroeg. Dit betekende een drama voor de Tutsi’s die vanaf dat moment door hun grootste vijanden werden onderdrukt. Vele vluchtten naar aangrenzende landen. 
In 1959 kwam het tot de “Hutu’s revolutie” waarbij duizenden Tutsi’s werden vermoord en ze door de staat als tot grootste vijand van het land werden verklaard. In 1962 werd Rwanda onafhankelijk van België, maar Belgie liet het land achter zonder eerst de Etnische verhouding gelijk te trekken. De Hutu’s hebben nog steeds de leiding en de Tutsi’s worden als een minderwaardige ras bestempeld en stelsel matig “kakkerlakken” genoemd. Ze kregen geen toegang meer tot opleiding, verzorging , banen of openbare instituten. Eind 1993 begon de overheid stelselmatig de Genocide voor te bereiden. Gedetailleerd uitgewerkte plannen voor de uitroeiing van de Tutsi’s worden opgesteld. 
Op 6 april 1994 escaleerde het : het vliegtuig van de Hutu-president, wordt neergeschoten. Het schijnt dat hij vlak daarvoor had aangedrongen om vrede met de Tutsi’s te sluiten. Daarvan zouden extremistische Hutu’s niet gediend zijn geweest. De Tutsi’s kregen de schuld en de volkenmoord word onder leiding van de toenmalige vice-president achter deuren strategisch gepland. 10 Belgen uit de aanwezige vredes troepen werden door de machthebbende troepen vermoord met het doel de rest van de buitenlandse opzichters uit het land te verdrijven. Dit plan lukte en de VN trok bewust hun mandaat in en vertrok met 30.000 man uit Rwanda waardoor de Hutu’s vrij spel kregen. Het maanden daarvoor uitgestippelde plan, waarbij ook de nationale en internationale media werd (mis)gebruikt met strak geplande propaganda. In Rwanda werd via de media een haat verspreid waarbij de Tutsi’s van al het negatieve in het land de schuld kregen. 
Daarop barst het geweld los met slechts één doel, het uitroeien van alle Tutsi’s. Dit ging met zo’n ongelooflijke snelheid dat binnen honderd dagen een miljoen Rwandezen, voornamelijk Tutsi’s en gematigde Hutu’s op barbaarse wijze werden gedood. Zonder enige kans werden zelfs kinderen gemarteld en stierven ze een langdurende pijnlijke dood. Vele mensen besloten dat het beter was soldaten te betalen om direct dood geschoten te worden als door machetes een beestachtige dood te sterven.

De waanzin wordt uiteindelijk gestopt door de rebellengroep RPF die sector na sector binnendrong om vrede te stichten. Veel van de daders vluchten naar het buitenland maar worden later gepakt en voor het gerecht gebracht. Enkele werden later vrijgelaten onder de voorwaarde dat ze mee helpen aan het vertellen van wat er waar gebeurd is en met wie, en met opzoeken van graven en mensen.

In vele dorpen staat niet alleen een gedenksteen maar is een massagraf met duizenden slachtoffer’s als Genocide Memorial. We bezoeken hier diverse Memorials en de verhalen die beschreven staan zijn zo erg dat we ze hier maar niet beschrijven.Deze graven zijn openbaar en niet afgesloten. Het verleden wordt niet weggedrukt maar staat als een waarschuwing, als naakte waarheid open voor iedereen. Vincent en ik worden uitgenodigd om een van de graven te bekijken en het is onverwacht schokkend voor ons: we lopen een kleine trap naar beneden en staan in een ruimte. Aan de ene kant staat een rek met honderd kisten en aan de andere kant een metalen rek met honderden schedels en menselijke botten. Ik kan mijn tranen niet tegen houden – het raakt ons zo diep.

Hoewel we de jongens met deze donkerste deel van de geschiedenis geconfronteerd hebben beslissen we Nick alleen de ingang van dit graf te laten zien.

Onvoorstelbare foto’s en beschrijvingen van de massamoorden zien er zo uit als beelden van de Holocaust en de documentatie centers in voormalige concentratie camp’s.

Met een groeiende kwaadheid vragen we ons af: waar was in deze tijd de rest van de wereld? Waarom heeft de UN alleen maar gekeken en hebben zij bij deze genocide niet ingegrepen?
Van kleins af aan ben ik in Duitsland ook op school opgeleid: het mag na de Holocaust nooit, maar dan ook nooit weer gebeuren en toch nog geen vijftig jaar later gedurende deze 100 dagen 1 miljoen mensen vermoord.

In het Genocide Memorial Murambi, waar 50.000 Tutsi’s in een school op een strategisch goed gelegen berg werden samengedreven en later vermoord, kregen we van een overlevende een paar antwoorden. De rest van het wereld noemde deze gebeurtenissen etnische oorlog of alleen maar een burgeroorlog, waardoor ze een ingreep niet nodig vonden. Het lukte de Hutu’s de massamoorden te verstoppen door de lijken deels met een bulldozer direct in een massagraf te scheppen. Ook later nog sprak niemand over de gebeurtenissen en probeerden de buitenlandse hulp en vredes troepen het werkelijk gebeurde te versluieren om hun eigen falen niet te hoeven toegeven. Hier in Murambi bouwden de Fransen zelfs bewust een volleybalveld op een massagraf om de indruk te wekken dat er niets zo ergs aan de hand was. Pas na beter te kijken krijgt de rest van de wereld inzicht in het onwerkelijk. De volkerenmoord wordt nu pas in de geschiedenisboeken beschreven als de laatst gebeurde genocide naast de Armenians, Jewesch, en Cambodians.

Clinton, die toen president van de VS was en zegt vandaag nog vassungslos: “It didn’t happend under my administration. It happend under me!”

Ik heb besloten zo een lang en uitvoerig bericht te schrijven en te plaatsen om dat het nu onze eersten dagen in Rwanda bepaald heeft. Overal zien we de “genocide memorials” langs de straat, ieder memoriaal is een massagraaf!
Maar het verdriet erover is alleen een deel van onze emoties hierover. De andere is dat we er heel grote respect voor het land en voor de mensen hier na de genocide. Nú leven in dit land slachtoffers, wezen, gehandicapte samen met mensen die hun dit hebben aangedaan en ook daadwerkelijk moordenaars waren. De overheid is het tenminste in ons oog gelukt een “nation” te vormen. Het is verboden de namen Hutu’s en Tutsi’s in het openbaar te gebruiken. We mogen nooit vragen van welke stam iemand is – we zullen afwachten of mensen ons iets vertellen. Het maakt niet uit welke geloof, iedere kerk communiceert dezelfde boodschap: vergeven!
Na de secondary school moet iedere puber een paar weken in een camp waar een samengevoel door sport, liedjes en gemeenschappelijke waarden word geschapen. De laatste zondag in de maand is “common labour day” waar iedereen samen aan een gemeenschappelijke project (straat, school, marktplaats ….) werkt.
Onze gids in het Memoriaal in Murambi vertelt dat de gevolgen van deze honderd dagen zo verschrikkelijk zijn dat de mensen van welke stam ze ook zijn en ondanks dit verdriet geen wraak willen nemen. Hetzelfde zou dan nog eens gebeuren en dat wil in Rwanda niemand meer. Hij had zijn ouders en tien van zijn broers en zussen verloren. De etnische verschillen zijn nu afgeschaft, elke Rwandese heeft dezelfde kansen en mogelijkheden in hun land.
In Murambi zijn kamers gevuld met opgegraven lichamen – ook van kinderen en baby’s. Ze liggen er macaber te zien op houten rekken, niet afgedekt en niet afgezet. De deuren zijn open en het is voor de gids belangrijk om ons de kamers te laten zien. Als we hem vragen waarom deze lichamen, net als de schedels in het andere memoriaal worden openbaar gesteld, antwoord hij: “de rest van de wereld heeft de realiteit van de genocide door een zwakke observatie tijdens het moorden niet gezien. Dit is een bewijs van de verschrikkelijke waarheid, nog twijvelers aan de genocide zullen zien wat hier gebeurde.
De Memorials zijn stille getuigen om het verleden niet te vergeten maar wij zien hier 20 jaar na dato een land dat zich geweldig heeft hersteld met mensen die met een zeer sterke wil een gezamenlijke toekomst bouwen.

We zijn bijna een maand in Tanzania geweest. Het land is fantastisch en we hebben enorm genoten van met name de “toerist arme” delen van het land. 

Na ons bezoek aan Serengeti hebben we het park aan de west gate verlaten en zijn we aangekomen bij Lake Victoria om lekker bij te komen van alle indrukken uit de Serengeti. Daarbij is reizen erg inspannend en is het voor ieder van ons goed af en toe lekker te kunnen ontspannen. De Land Rover krijgt een beurt in de garage in Mwanza en we hebben een heerlijk plekje aan het strand.

In Mwanza is het weer tijd om lekker hard te lopen, we kijken de voetbal wedstrijd NED-BRA en natuurlijk een dag later, op Nick’s verjaardag DUI-ARG.

Nick wordt 10 en dat moet gevierd worden. Tja, een pakje Koopmans mix voor appeltaart is hier niet te koop dus in overleg met de keuken tovert Kirstin een chocolade cake uit de hoed. 

Nick en Kris aan het spelen met Nick’s verjaardagscadeau.

Nick’s verjaardagswens was het dat we, nu ik lang haar heb, allemaal een kuif zouden maken.

Nick heeft pannenkoeken als verjaardags- eten gekozen.

De laatste zonsondergang in Tanzania

We vertrekken en we passeren op 16 juli de grens met Rwanda.

Op mijn bucket list staat al jaren de Migration of the Wildebeast.
De Gnoe trekt het hele jaar door achter zijn voedsel aan en het schijnt dat bij het starten van de winter, dat is de droge tijd en die is nu in dit deel van Afrika, de Wildebeest in grote kudden van Serengeti in Tanzania naar Masaï Mara in Kenia verhuizen. In Tanzania verdort namelijk het land en om te grazen hebben ze groene vlaktes nodig.

Afgelopen nacht hebben we 20 km voor de gate, onze laatste avond in Masaï land overnacht. Een mooie wild camp plek tussen hele grote rotsen. Het is ‘s nachts helemaal stil, precies zoals wij dat heerlijk vinden. ‘s morgens staan we om 6 uur op en na het ontbijt met eieren en toast vertrekken we toch wel zenuwachtig richting Serengeti. Op deze route komt nauwelijks verkeer. Er zijn in Serengeti eigenlijk überhaubt geen self drivers, mensen die met eigen auto rondtrekken en de safari autos komen allemaal vanuit Arusha en gaan via de Ngorongoro naar Serengeti.

We rijden via de Klein gate, the north gate, Serengeti binnen en we vragen de scout waar de grote kuddes zich ophouden. Tot onze verbazing zegt de scout dat de beesten in het noorden van het park, en dus op nog geen 50 km afstand zijn vanaf waar we nu staan. Normaal zouden de dieren in het midden/westen moeten zijn en dat is zeker nog 200 km van deze gate. Maar de man is zeker van zijn zaak dus we volgen zijn advies. We boeken twee nachten in Public campsites, dat zijn de “arme” mensen plekken. De meeste bezoekers van Serengeti vliegen in via privé charters en overnachten in zeer luxe Tented Camps voor euro 400 – 800 per nacht.

We rijden richting noord/oosten door prachtig enorme vlaktes. We zien de eerste Zebra’s en kleinere kuddes Gnoe’s. Hoe langer we rijden, hoe groter de kuddes worden tot we uiteindelijk aankomen bij een gebied met enorme kuddes Wildebeest en Zebra’s.

Het is een zeer indrukwekkend gezicht. 

Plotseling zien we enkele safari autos langs de Mara rivier staan. De zenuwen gierden door onze auto en we rijden tot dicht aan de wal en daar gebeurd het….. De Gnoe’s steken op volle snelheid de rivier over.

Een ongelovelijk gezicht, ze springen van de rivierbedding gewoon 2 meter naar beneden, klauteren over rotsblokken en glijden weer terug. Ze klimmen over elkaars rug om verder te komen. Veel dieren breken hun poten of verdrinken terwijl we staan te kijken.

De safari auto naast ons winkt naar ons en zegt dat we hem moeten volgen. Hij rijdt heel snel langs de rivier en weet een weg naar de overkant. Wij crossen achter hem aan en we stoppen bij de rivier. Het is ongelofelijk hoe dicht we bij staan en met welk een geweld de dieren proberen over te steken.

Direct zien we ook een grote krokodil, 20 meter stroom opwaarts liggen. Na een tijdje stopt de oversteek omdat tientallen kalfjes weer terug de rivier overgaan omdat ze in alle drukte hun moeders kwijt zijn.

Het wordt nu weer rustiger en hier en daar drijven dode Gnoe’s. Het is geen leuk gezicht.
Ineens komt de krokodil in beweging en zwemt naar de plek waar zojuist honderden Gnoes overstaken. Zijn aandacht wordt getrokken door een kalfje dat met zijn voorpoot vast zit tussen twee rotsen. Het schreeuwt luidt. De krokodil duikt onder en we zien hem naderen tot hij plotseling een “sprong” maakt en het kalf pakt

Een krokodil verdrinkt normaal zijn prooi door haar onder water te trekken, maar omdat het hier zo ondiep is lukt dat niet en horen we het kalfje nog lang schreeuwen. 

We zijn zwaar onder de indruk van dat wat zich hier een kwartier lang heeft afgespeeld. Het is nu 16 uur en ons hoofd zit vol met alles wat we gezien hebben. We willen rust en komen er dan pas achter dat er binnen 100 km geen Public campsite is. Omdat je niet snel kunt rijden in een natuurgebied en we geen zin hebben in een rit van 4-5 uur rijden we naar een luxe Tented Camp dat we vanmorgen gezien hebben en vragen of we mogen overnachten. De aanwezige manager stuurt ons naar de in het camp aanwezige ranger en hij geeft ons een plek wel 500 meter buiten het kamp en dicht bij het water.We hebben net de stoelen uitgeklapt of we zien een grote kudde Gnoes op 300 meter afstand van ons de kolder in de kop krijgen.

Ze rennen in galop naar de rivier voor ons en verdringen zich voor de oversteek. Wat hebben wij een geluk. Er zijn mensen die hier zeker een week zijn en niets zien en hier gebeurt het voor onze neus. Later op de avond nog eens en ‘s morgens om 6 uur nog eens. Wat een spektakel en wat een geluk dat wij hier bij kunnen zijn.

‘s Morgens ontbijten we rustig en gaan weer op pad. Vanmorgen hebben we minder geluk, maar na uren wachten op dezelfde plek aan het water besluiten we verderop eens te kijken. Opnieuw zien we diverse grote kuddes Wildebeest. En ook nu begint er in eens één te rennen en verzamelen verschillende kuddes zich tot één grote kudde die dan op dezelfde plek, en het liefst tegelijk het water door willen. 

Pffff, wat een overweldigende ervaring. We besluiten een extra dag in Serengeti te blijven maar het wordt toch tijden zo’n 150 km af te zakken richting centraal Serengeti omdat we via de west gate het park willen verlaten.

Vee Gnoes overleven de oversteek niet of ze breken hun poten. Dat tot groot plezier van gieren, maraboes en hyena’s. Boven iedere crossing zie je van verre de gieren al in de lucht cirkelen, 

Er staan nog meer dingen op mijn Bucket list en als die nog bijzondere zijn dan dit, heb ik nog een paar mooie ervaringen tegoed!

Het land van de Masaï is door allen overheidsinvloed echt klein geworden en nog maar tot een paar 100 km2 beperkt. Ze leefden vooral in Kenia en in Tanzania en met name aan die plekken waar nu de grootste toeristenattracties voor Tanzania zijn: rond de Kilimanjaro, de Ngorongoro krater en de Serengeti waarvan ze zijn verdreven. Op maar weinig plekken hebben de Masaï nog “grazing rights”, wat betekend dat ze hun vee zelf in de Ngorogoron krater nog mogen laten grazen (natuurlijk alleen overdag omdat de roofdieren s’nacht’s actief zijn). Werk krijgen de meeste Masaï hier niet. We ontmoeten er maar een paar, die als gidsen werken of als bewaker op campings of in lodges. In het kale landschap zijn ze met hun oranje, rode of blauwe doeken, die ze als kleren dragen, ook van ver weg, mooi te zien.  (De traditionele kleur “oker” is door de overheid verboden). Deze doeken worden om de nek of om hun schouders gebonden. Daaronder dragen ze een onderbroek en de kinderen vaak helemaal niets. Als het koud is binden ze nog een extra doek om. De schoenen van de Masaï zijn uit autobanden gemaakt. Op een marktje probeer ik een paar en ze zijn niet ongemakkelijk te dragen. Ze gaan zeker niet snel stuk! Overdag drijven de Masaï hun koeien, geiten of schapen over de velden en vaak voor onze auto op straat. Hiervoor hebben ze een stok bij zich waarmee het vee word aangedreven. Soms hebben ze zelf nog speren bij zich en vaak macheten, een soort grote messen. Op een kenmerkende manier leunen ze op hun stokken, staan midden op een veldje of boven op een steen en kijken in de de verte. Het ziet er verdroomd uit.  Zelf kleine Masaï jongens hebben hun eigen kleine kudden van kalfjes of geiten waarvoor de ze verantwoordelijk zijn. Water halen ze van grote afstand met ezels, die met jerrycans behangen zijn. We hebben in het Masaï gebied geen door de EU-gesponsorde waterpompen gezien. Vooral de vrouwen zijn behangen met sieraden uit bonte parels, grote ringen om de nek, om hun armen en enkels en lange oorbellen. Ook mannen hebben grote gaten in hun oorlellen. Soms zitten er zelfs knopen in. De grote van de gaten in hun oorlellen bepalen hun status in hun stam. Ik vraag een paar van de vrouwen of ze me een paar van hun kettingen willen verkopen. Dan doen ze niet graag maar na een beetje onderhandelen en veel gegiechel van de vrouwen krijg ik soms wel een armbandje. Fotografeert worden willen ze nauwelijks en ze worden boos als we dit toch stiekem doen – we vragen liever en respecteren het. De mensen zien er ook zonder foto erg mooi , ze zijn om te genieten. Alleen waar toeristen komen bedelen ze en vragen om geld voor een foto. Met name de kinderen houden dan de handen op en vragen om geld of eten en kijken boos als we hun niets geven. Onderweg, in de niet bereden wegen, vragen ons de Masaï alleen maar om water. Omdat het nu echt droog is en de meeste riviertjes uitgedroogd zijn, er geen waterpompjes staan en wij nu vaker wild kamperen is het ook voor ons moeilijk water te krijgen – we kunnen niet veel weggeven. De Masaï dorpjes en markten zijn prachtig, soms zien we ook een veemarkt met alleen maar Masaï.  Masaï zijn voor het grootste deel christenen en geloven aan Ngai, de scherper. Aan het begin was er de hemel en de aarde, maar toen het werd dit gedeeld en bleef Ngai boven in de hemel en de Masaï werd opgedragen op de aarde te blijven en voor het vee te zorgen. Hiermee verklaren ze nog steeds verbondenheid met het vee. Maar er zijn ook moslim’s en we zien naast kerken ook enkele Moskeeën. Het is niet zo dat voor alle Masaï de tijd is blijven staan. We komen ze tegen op brommertjes, waar ze vaak met hun drieen op zitten en ook zien we soms Masaï in westerse kleding, waarbij de tekeningen in hun gezicht en de grote gaten in de oorlellen hun historie verraden.  De jas, die Bennie in april hier achter heeft gelaten geven we hier aan een Masaï weg.  We laten een hele zak pennen, die we van “hauraton”, de zaak van Arjan mee hebben gekregen bij een missie school van Masaï’s achter.  We hebben niet het gevoel dat het hele Masaï verhaal alleen maar een toeristenattractie is. Ze leven nu vooral in de gebieden waar toeristen echt niet langs willen rijden omdat het te verlaten ligt. Als met handen en voeten met ze praten vragen ze ons naar ons geloof, willen onze blanke huid aanraken en vragen van welke “tribe” we zijn: we zijn van de stam: Twente! We laten ze ook door onze moderne verrekijker kijken. Dat was voor hun even schrikken. We verlaten hun gebied nu in een paar dagen en weten dat we deze bijzondere mensen tijdens deze reis niet weer gaan ontmoeten.

We hebben overnacht aan de voet van de actieve vulkaan die door de Massaï, Oldoinyo Lengai, de berg van god wordt genoemd. De berg is fantastisch en indrukwekkend, vooral omdat ze vrijstaand is. 

Omdat de Masaï gisteravond ons drinken hebben gestolen filteren we onze laatste voorraad water uit de jerrycan zodat we dit als drinkwater mee kunnen nemen. Er loopt hier een stroompje water tussen de lava randen door maar als we het koken is het helemaal groen, en zelfs na het filteren smaakt het ontzettend vies, en we zijn bang dat het nog steeds giftig is door alle vulkaan stoffen. We hebben daar trouwens gisteravond wel spagetti mee gekookt 😉 .

We beginnen de wandeling om 8 uur over een relatief eenvoudig pad. Het begint snel warm te worden en voor we het weten wandelen we bij bijna 30 graden Celsius de berg omhoog. Het pad gaat over in vulkaan gruis en het wordt steeds zwaarder om te lopen. We rusten regelmatig uit en genieten van het landschap om ons heen. Iedere 100 hoogtemeters die we stijgen hebben we een mooier uitzicht over het Rift van de Serengeti en de Ngorongoro krater. We kunnen de zebra’s op afstand nog zien grazen. Dan begint een stuk waar we alleen op handen en voeten nog verder komen. De stijging is zeker meer dan 40 procent. Het vulkaangruis is los en de lava stenen brokkelen af onder onze voeten. Het is zwaar en erg warm. Het pad slingert nu niet meer, maar we klimmen gewoon in een rechte lijn naar de top. Uiteindelijk is Nick echt op en na lang wikken en wegen besluiten we dat Kris en ik doorlopen, we zijn immers nog maar 650 hoogtemeters onder de top, en Kirstin en Nick  gaan rustig beginnen aan de terugweg. Kris en ik gaan op pad, het is Kris zijn droom om in een vulkaan krater te kijken (en om eens in het heelal te zijn) en hij is zeer gemotiveerd. Ik twijfel echter steeds meer. Wat als Kirstin uitglijdt? Wat als de slang die op nog geen twee meter afstand van ons op de heenweg plotseling in onze richting siste er nog is en bijt? Wat als ik uitglijd en in zo’n diepe kloof zeker 20 meter naar beneden val?

Kirstin en Nick dalen ondertussen af, maar het is te stijl om te lopen en dus glijden ze op hun voeten , handen en billen naar beneden. 

We klimmen door en de stenen worden steeds geler, ik denk dat het zwavel is. Na nog eens drie kwartier zijn we bijna bij de top. De lava platen liggen vol met een witte dikke laag “meel”. We weten niet wat het is. Ik geniet het er enorm van hier alleen met Kris deze uitdaging aan te zijn gegaan. Als we echter voor de vierde keer in een kwartier denken dat we nu echt aan de laatste 100 meter begonnen zijn en de berg zo stijl wordt dat ik het helaas niet meer verantwoord vindt verder te gaan. Ik heb geen idee of met Kirstin en Nick alles wel goed is en het is inmiddels 14 uur en we moeten volgens mij nog wel een uur tot de top, en dat betekend dat we in het donker beneden aan komen. We keren om, gefrustreerd, maar beiden blij met de beslissing, als we merken dat het afdalen nog veel lastiger is dan het klimmen.
Kris haalt zijn handen open en ik gebruik de rol rekverband die Kirstin me gegeven heeft om daarmee zijn handpalmen in te zwachtelen zodat ze als handschoenen werken.

Als we dichter bij de auto komen zien we op het pad steeds weer door Kirstin en Nick gebouwde steenmannetjes staan. Dat vrolijkt ons op en we komen uiteindelijk helemaal moe maar toch voldaan bij de Land Rover aan. Kirstin en Nick wachten ons op met het laatste restje water dat we nog hebben waarin ze een elektrolyt poedertje gedaan heeft dat goed moet werken tegen uitdroging. We hebben helaas de 2.878 meter hoge top niet gehaald, maar we zijn toch trots op elkaar.

Naast onze vele hoogtepunten in Afrika hebben we met Tanzania nu helaas ook een dieptepunt bereikt. Het land is overigens prachtig, en in de ongerepte gebieden zoals de Masaï steppe zijn de mensen nog vriendelijk en gastvrij.

De ellende begon eigenlijk al bij de grens. Alleen om het land in te komen waren we aan Visa, wegenbelasting en auto verzekering al euro 350,- lichter.
Toen we in de buurt van Arusha kwamen, hét toeristenstartpunt, werd het heel erg. Bij het voorbij rijden hoorden we kinderen schreeuwen; “Give me money, Give me money”. Iedereen roept Karibu (welkom) zodra we stoppen, maar voor ons gevoel bedoelen ze eigenlijk, “je geld is welkom, en verder interesseer je ons niet”.
Zodra we ergens stoppen vliegen de verkopers op ons af en Kirstin heeft al een keer flink op haar donder gehad; “jullie blanken komen hier alleen maar om te kijken en kopen niets”. Kirstin was er op dat moment helemaal klaar mee en heeft hen uitgelegd dat bij ieder stoppunt dezelfde spullen verkocht worden en dat we niet alles kunnen kopen. En dat we zoveel mogelijk ons geld uitgeven aan de standjes langs de weg om tomaten, brood etc te kopen om daarmee de lokale bevolking te steunen en niet de supermarkteigenaar (normale supermarkten zijn er overigens helemaal niet in Tanzania ;-).

We zijn eergisteren vertrokken van Mto wa Mbu, het meer van de muggen, en richting Lake Natron onderweg. De 4WD gravel weg is van slechte kwaliteit en 110 kilometer lang, maar we hebben wel drie! keer tol moeten betalen. Twee keer aan Masaï die een gate over de weg gemaakt hebben en één keer aan de government. Bij de Masaï waren we euro 70,- kwijt voor 2x niets. Uit protest hebben we weer een super mooie wild camp plek gevonden aan de voet van de nog actieve vulkaan, Oldoinyo Lengai, de berg van god, waar we “lekker niets betalen”.

Maar zelfs daar worden we de volgende ochtend nadat we 10 km onderweg zijn weer door Masaí met hun kuddes gevraagd om Money.

Dan staat er een defecte terreinwagen met 10 lokalen erin in een rivierbedding met een safari auto erbij. We vragen of we kunnen helpen en dat kan. De dynamo doet niet meer en dus de auto ook niet. Wij willen ze wel slepen, maar met 10 x 80 kilo menselijk gewicht + de auto op deze slechte weg wordt het ons eigenlijk te veel. Daarom vragen we aan de twee blanke gasten in de verder lege safari auto of het akkoord is dat zij de mensen meenemen, dan slepen wij de auto. Tot onze stomme verbazing zegt het jonge stel dat ze dat niet willen hebben. Op mijn vraag waarom niet, komt het antwoord; omdat we er geen zin in hebben. Goed recht misschien, maar ik wordt heel boos en scheld ze de huid vol.

Maar goed, het resultaat wordt niet anders en we besluiten de hele zooi op sleep te nemen. Het volgende dorpje ligt echter geen 2,5 km maar 25 kilometer verderop. Bij de derde gate aangekomen vertellen de officers ons dat we nog euro 40 betalen en horen dat we voor een bezichtiging van de Flamingo’s in Lake Natron extra betalen moeten. Trouwens ook voor een bezoek aan de waterval én voor de beklimming van de berg van god. Deze laatste kost alleen al euro 150,- . We zijn er helemaal klaar mee. Wat een belachelijke prijzen. Als we beginnen te discussiëren komt het er gewoon op neer dat wij blank zijn en dus geld hebben. Ik probeer ze nog uit te leggen dat Spanje 20 jaar geleden ook hét toeristen land van Europa was en dat ze door prijs verhogingen iedereen naar Kroatië en Turkije hebben gejaagd, maar we hebben niet de indruk dat dit enige indruk maakt.

Wanneer we doorrijden en Kirstin een foto wil maken van een kudde koeien die stof opwerpt in de ondergaande zon, komt er een Masaï aanrennen die “Money for Picture” wil.  Wat een rot mentaliteit in dit land. Wij blanken komen toch aan ons geld door hard te werken? Waarom verwachten ze hier dan dat we het maar gewoon uitdelen?

En opnieuw worden baldadig en besluiten weer stiekem wild te kamperen en wel onderaan de Berg van God en als toetje gaan we deze ook zonder gids en dus gratis beklimmen. Lekker puhh. 

Er staan terwijl we ons kamp opbouwen een paar Masaï kinderen nieuwsgierig te kijken. Om alvast te zien of de berg “beklimbaar” is zonder gids, lopen we in de schemering het werkelijk fantastische landschap door, maar als we terug komen bij de Land Rover blijkt dat de kinderen in onze auto zijn geweest en hoofdlampjes, mijn zonnebril, brood, snoepjes en drinken hebben gestolen. We ontploffen bijna. Overal kopen we spullen om de bevolking te ondersteunen, en nu zijn we voor de eerste keer in 6 maanden Afrika ook nog eens bestolen. (Eigenlijk hebben we er ook wel begrip voor dat ze eten en drinken stelen, ze zijn de hele dag met hun kuddes onderweg met alleen een omslagdoek om. Maar die overheid hier vraagt zoveel geld en we zien ze er weinig voor doen voor hun bevolking.)