2014 Africa

We hebben nu weken lang van erg mooie rustige plekjes genoten, meestal stonden we helemaal alleen, wat een luxe! ‘s nachts in ons tentje, absolute stilte met alleen de geluiden van de natuur of gezang van de lokale volken!

Het was blijkbaar onze voorbereiding op wat nu komen gaat: Massa toerisme.

In Arusha laten we even bij een echte Land Rover specialist (een plekje aan de straat waar de uitgebouwde onderdelen zo maar in het zand liggen) de kruiskoppelingen smeren.

Ik weet niet zeker of er wel vet in de vetspuit zit maar we hebben in ieder geval veel plezier met al de “mechanics” en betalen aan het eind 5.000 Tanzaniaanse schilling’s (2,50 Euro).
We tanken, pinnen en doen nog wat boodschappen voor we Arusha verlaten en we doorrijden richting Ngorogoro Crater. De meesten toeristen komen via Arusha met een touroperator en bezoeken de Crater, Serengeti en wat lokale dorpjes en vliegen binnen een week terug. We zien geen enkele selfdriver zoals wij, maar heel veel LandRover’s en Cruiser’s van verschillenden touroperators.

We overnachten in Mto wa mbu en slapen in met het lawaai van een dorp met blaffende honden, auto’s en de moskee op de achtergrond. De volgende ochtend halen we in het dorpje Karato, 10 km voor de gate, eerst de permit voor toegang en de overnachting. Het is hier allemaal erg duur, we rekenen euro 350,- af en betwijfelen of de krater het geld wel waard is.
We gaan naar binnen om 16 uur en dat betekend dat we de volgende dag om 16 uur weer buiten moeten staan. We rijden wat rond en zoeken tegen de schemering de campsite met uitzicht over de kraterrand. Helaas staan hier 5 safari auto’s en het staat vol kleine tentjes voor de gasten. We zoeken een plekje zover mogelijk weg van de drukte en genieten het, helaas beperkte uitzicht van Public campsite Simba A.
De volgende ochtend vertrekken we om 6:30 en om 7 uur dalen we, nadat ons verteld is dat een gids eigenlijk verplicht is in ieder voertuig, toch zonder gids de krater in.

De Ngorongoro-Crater is een een oude vulkaan met krater van 16km x 20km doorsnede, de juweel van het land. Deze grootste niet met water gevulde caldera ter wereld is half zo groot als de Bodensee. De rand van de krater ligt op 2300 meter hoogte, maar de highlight is zeker de 600 meter diepe krater met een geweldige wereld van meer dan 20.000 wilde dieren. De hele “big five” (leeuw, neushoorn, olifant, buffel en leopard) leven hier en omdat de krater een relatief klein gebied in een ketel is ingesloten kun je ze ook vrij makkelijk zien. Grote kudden graseter’s zo als zebra’s, gnoes, buffels en springbokken trekken over de vlaktes en het is echt prachtig over het uitgestrekte landschap te kijken. 

We zien Hyena”s, die naar het water trekken, echt heel lelijke beesten en heel veel “Kronene-Kraniche”en genieten erg van de grappige struisvogel’s.

En toch lijkt het een grote dierentuin, waar we telkens weer safari auto’s tegenkomen en soms voor een “zebrapad” moeten stoppen. De drukte frustreert ons mateloos, maar de krater is desondanks echt fantastisch.

Op een kleine heuvel zien we zeker 25 Landcruiser’s staan.  

We vragen ons af wat er aan de hand is: we rijden er naartoe en zien dat een Parkranger het verkeer regelt omdat er twee leeuwen met kleintjes direct aan de straat liggen. Pfff – we beslissen om te keren en niet aan het theater mee te doen. Dit kunnen de gasten toch ook niet echt leuk vinden?

We hebben echt een prachtige dag, ook al ergeren we ons af en toe aan de drukte.

Na een paar prachtige dagen in het Masaï-plateau arriveren we in Moshi, een kleine stad met rond 200.000 inwoners dat aan de voet van de hoogste berg van Afrika ligt: de Kilimanjaro.

Sins 1973 staat deze 5.895 hoge berg onder nationale bescherming, in 1977 werd ze opengesteld voor het publiek en tien jaren later is het opgenomen als Unesco erfgoed. Meestal ligt de Kilimanjaro in de wolken en dit is helaas ook zo op het moment dat wij er aankomen. In Marangu is de hoofd gate en ook één van de zes start plaatsen om de Kilimanjaro te beklimmen. Het ligt op bijna 2.000 meter. Via een steile lange weg bereiken we de poort. Vincent zet de motor uit en dat was een vergissing. De motor koelt nu niet meer en begint direct te koken. .

We willen wel alles weten over een klim en tijdens het afkoelen van de auto gaan wij naar het informatiecentrum.

Vincent en ik willen wel heel graag naar boven, en kinderen vanaf tien mogen ook, maar Nick lijkt ons er toch nog niet sterk genoeg – ook al passen kinderen zich, zegt men,  sneller aan het hoogte verschil : het blijft wel een 6 daagse klim naar bijna 6.000 meter en op de top vriest het 10 graden! 

We zetten deze klim in iedere geval op onze bucketlist. 

Hans Mayer was in 1889 de eerste blanke, die de berg heeft beklommen. Nog steeds heet één van de toppen daarom Hans-Meyer-Spitze.  Tijdens de  Koloniale tijd, toen de Duitsers het  hier voor het zeggen hadden, had de berg de naam Kaiser Willhelm Spitze en pas na de bevrijding is deze gewijzigd in Kilimanjaro.

De reus uit vulkaansteen heeft drie bergtoppen waarvan de hoogste en bekendste de Kibu is, een rustige vulkaankrater met een omtrek van 2,3 km. die we ook nog graag willen zien, maar dat lukt dankzij al de wolken aan de himmel helaas vanavond niet meer. We zoeken een camping en drinken – vanzelfsprekend – een “Kilimanjaro”.

Als we een kans willen hebben om de berg te zien dan is dat erg vroeg ochtends. We kruipen vroeg uit onze bedden en wandelen de berg naar boven om een uitzicht te kregen – en wouw “the mountain is open” (zo zeggen ze het hier) –  We hebben geluk want binnen 30 minuten bedekken de wolken de berg al weer. 

Er straalt wel een magie van de berg uit. In Europa vind je geen berg die 6000 meter hoog is en gewoon helemaal vrij staat.

Naar het ontbijt is het nog steeds : “Open-mountain-weer” en op de kaart zien we dat er een weg van 200 km rondom de Kilimanjaro dicht langs de Keniaanse grens  voert. We hebben de tijd en we besluitende route te nemen. De route is fantastisch, met telkens weer een prachtig uitzicht over de plateaus van Kenia en op aan de andere kant de Kilimanjaro. Mooi.

Er zijn zes routen voor de beklimming en we stoppen toch nog een keer bij een ander startpunt. We willen het toch wel erg graag doen. Een gids verteld dat het ook voor Nick te doen is: kinderen passen zich makkelijker aan de hoogte aan en we moeten alleen iets meer tijd nemen en veel drinken. We vragen dan ook de prijzen op: 1.000 euro per volwassenen en 700 euro per kind, maar wel inclusieve salarissen voor drie dragers per persoon, twee gidsen, een kok, park fees, eten en de camps. Pffff. We slaan het toch over.

De route voert ook weer prachtig door het Masaï gebied. De kleuren zijn prachtig en het landschap ook. We hebben weer leuke ontmoetingen met deze bijzondere mensen.  Helaas wordt bijna ieder keer als we vragen of we een foto mogen maken afgewezen. Jammer, ze zijn zo mooi en bijzonder.

80 km voor Arusha ligt voor ons de Mt Meru (rond 4800) meter en nog steeds achter ons de Kilimanjaro. We willen dit prachtige uitzicht genieten en zoeken een plekje in het veld. Naast ons stopt een auto en een Nederlander stapt uit. Hij vraagt ons direct of we eigenlijk weten waar we nu gestopt zijn. Wij weten het niet en hij vraagt ons hetzelfde zeker nog tien keer. Hetb lijkt dat hij ons wel iets wil vertellen en we vragen na: het is Wim uit de uitzending van oktober vorig jaar:  “boer zocht vrouw”. Zie ook Moment van de Dag.Dat moet een Nederlander toch weten!!!! Wij weten het nu ook wel en hij heeft een vrouw gevonden. Wim is hier met zijn zus bonen aan het verbouwen die vooral als zaad aan Hak in NL geleverd wordt.

Wij mogen in ruil voor twee pakjes koffie ergens op zijn veld staan en overnachten. Aardig van hem en prachtig voor ons. 

De meest indrukwekkende ontmoeting hebben we wat mij betreft zojuist gehad. We zijn ongeveer twee uur lang te gast geweest in een Masaï dorpje.

De laatste twee dagen zijn we door de binnenlanden gereden over wegen die niet op onze kaart en niet in ons navigatie systeem stonden. Ons doel is de Kilimanjaro en daar hadden we naar toe gekund via de asfaltweg die vol is met vrachtwagens uit Dar es Salaam die ons het idee geven dat ze ons continue proberen dood te rijden.

Gisteravond hebben we ergens langs de weg geslapen en vandaag rijden we door het Masaï plateau en willen een pauze houden, iets van de gravelweg verwijderd waarover we rijden. We stoppen voor een klein dorpje met een schutting van takken en hutten uit klei en stokken. Het ligt een paar honderd meter van de gravelweg.
De Masaï komen enthousiast aanlopen en begroeten ons met Habari en Karibu. Met name Kirstin, die met ons Swahili woordenboek in de hand wat woordjes in Swahili probeert, wordt direct aan de hand genomen het dorp in.

De dames en de kinderen in het dorp ontfermen zich over ons en we moeten zitten en thee drinken. Iedereen geeft ons een hand en de jongens krijgen door de ouderen geen hand maar hun hoofd wordt gepakt en gebogen tegen de borst van de volwassene gedrukt als teken van groet.

Thee is een zoete vloeistof met melk en Kris en Nick zijn bang het te drinken.

Kirstin en ik weten ook niet zeker of dit wel verstandig is maar we drinken uit dankbaarheid voor de gastvrijheid toch de thee op. Overal zijn vliegen.
Kris stoot me aan omdat in het hutje naast ons allemaal stukken rauw vlees hangen, deels bloedig, deels gedroogd.
We zijn nogal overweldigd door alle aandacht en we kunnen nauwelijks tot niet met de Masaï praten. Dat is zo ontzettend jammer. Ik voel me erg opgelaten want ik heb geen idee of we met ons gedrag nu beleefd of misschien juist ontzettend onbeleefd zijn.
We halen een oude campingstoel en mijn oude wandelsandalen en geven deze aan onze gastvrouw.
Ze begrijpt pas na lang praten en aandringen dat ze de spullen mag houden en ze is ontzettend blij. Kirstin krijgt uit dankbaarheid een halsketting en een armbandje.
We vragen of we in het dorpje mogen overnachten en we worden mee getrokken waarbij diverse Masaï willen dat we juist bij hun hutje komen staan. Ook beginnen een paar jonge Masaï die een enkele woorden Engels spreken met ons over geld te praten. Willen ze wat hebben? Willen ze wat verkopen? We hebben geen idee maar voelen ons met alle consternatie wel steeds ongemakkelijker.
Eén van de Masaï wil laten zien dat hij kan auto rijden en ik laat hem de Laro het dorpje inrijden. Hij weet het verschil tussen de 1ste, 3de versnelling of achteruit niet, maar hij krijgt de auto toch op een plek.

Nu de auto op de plek staat vinden de Masaï het tijd voor lunch. Een man pakt mij bij mijn hand en houdt deze de hele wandeling vast. Ik vindt het een erg lief gebaar en ook Kirstin en de jongens worden op deze manier begeleidt. We lopen het dorp uit en net op het moment dat we ons afvragen of we wel gaan lunchen komen we op een plekje waar alleen mannen zitten en stukken vlees afsnijden en verdelen. Ook ons wordt vlees aangeboden, maar dat durven we niet te eten. We accepteren wel rijst en de Masaï vragen waarom we geen vlees eten. Ons smoesje is dat we net geluncht hebben. We krijgen een beker met water en net als ik me afvraag hoe ik dit ongefilterde water netjes moet weigeren laten ze zien dat we geacht worden onze rechterhand in de beker te wassen. De rijst, helemaal tot snot gekookt, accepteren we wel en delen we Pamoja een portie en eten hierbij met onze reine rechterhand. (links is onrein omdat je hiermee je billen afveegt na het poepen).

De vader van de hele familie, dat blijkt nu het hele dorp te zijn, staat net als iedereen in het dorp in traditionele Masaï kledij, een oker kleurige omslag doek en een speer in de hand, bij ons en lacht vriendelijke.
De grote gaten in zijn oren zorgen dat zijn uitgerekte oorlellen bij iedere hoofdbewegingen heen en weer zwaaien.

Mogen we nu wel foto’s maken of niet. Moeten we buigen of niet. Het voelt allemaal erg ongemakkelijk.

Dit is zeker geen toeristenvertoning want de Masaï vinden aan ons ook alles vreemd. Hoe we praten, welke armbandjes we om hebben, haar op de armen, Kirstin’s lange blonde haren. En dat Kris en Nick met hun lange haren geen meisjes zijn kost ons enige tijd uitleg.

Nick wil graag hier zijn KVV Losser E5 teambal met voetbalpompje achterlaten.
De zilverkleurige bal met handtekening van alle Ajax spelers wordt opgepompt en de jongens beginnen te spelen. Voetbal is hier niet echt dé sport blijkbaar, maar de Masaï kinderen proberen met hun omslagdoeken om te spelen en vinden het leuk. Eén van de mannen komt bij ons en vraagt of hij Nick een koe mag aanbieden als dank, en omdat hij Nick erg leuk vindt.

Natuurlijk vindt de Masaï het maar vreemd dat we slechts met ons vieren zijn. Daarop pakken we de foto die we van de Haverkate’s hebben meekregen als “vergeet me niet” en laten ons complete gezin zien. Naomie lijkt sprekend op Kirstin, Gerda is Kirstin’s zus en Bart is duidelijk mijn broer vinden ze.
We kunnen inmiddels geen stap zetten zonder dat er minimaal 20 mensen om ons heen staan en we voelen ons met al ons spulletjes steeds ongemakkelijker. Deze mensen hebben niets anders dan een doek om hun naakte lijf en zijn zo vriendelijk. En wij hebben een auto vol troep.
Nadat we de vader van de familie een solar lamp cadeau geven stappen we daarom toch in onze auto en slaan we wat beduusd 10 kilometer verderop, in het veld ons camp op.

Gisteravond hebben we met de jongens de historie over de Masaï gelezen, en met deze kennis en de ervaringen van vandaag zijn we emotioneel erg geraakt. Zulke lieve mensen die door “ons” steeds meer land wordt afgepakt en die steeds meer in de verdrukking raken in onze moderne wereld. We schamen ons diep.

Zie ook verslagje van Kris over Masaï voor school >>>

We hebben besloten om hier wat langer te blijven. Het Massai plateau is zo mooi en ongerept. Het is hier een prachtige en pure plek en een enorme tegenpool van het zeer toeristische Arusha gebied.

Intussen zijn we bij Songwe over de grens naar Tanzania gegaan. Al aan de grens merken we dat alles in Tansania wel veel duurder is – especially voor tourists met een niet afrikaanse auto (300 US voor visa, carnet en verzekering).
Vorig jaar hadden we net niet genoeg tijd om het zuiden van Tansania goed te genieten. We konden de Meteoriet in Mbozi niet bekijken en hadden alleen één dagje in Ruaha National Park.
De meteoriet ligt tussen twee strooien hutjes en is 3 meter lang en 1meter breed. Nick heeft hier nog een berichtje over geschreven. Het is wel een bijzonder gevoel: deze steen is eens uit de hemel gevallen!!! 

We rijden van Iringa naar het Ruaha NP. Dit is het grootste Natuurbeschermgebied in Tanzania en nog steeds gaan er bijna geen touristen naar toe.
We hadden er vorig jaar een erg mooie wildlife dag met een bijzonder belevenis: 12 leeuwen vreten een dode olifant op (zie Afrika2013).
De plek waar het gebeurde zoeken we direkt op en zien dat er niet meer veel van het arme dier over is. 

Dit keer hebben we weer twee erg mooie dagen hier. Ook al staat het water in de Ruaha rivier nog hoog, we zien veel dieren. 

Bijzonder en wel zelden te zien is een Cheetah die net een Impala heeft gevangen en het voor ontbijt vreet. Indrukwekkend. 

Na drie uren rijden we er nog een keer voorbij en zien alleen nog 30 gieren die om de restjes vechten!!! 

Door veel gesprekken met Afrikaanse mensen hebben we nu vast kunnen stellen dat het grootste probleem in de ontwikkelingslanden de opleiding is.

Veel geld van de grote organisaties gaat naar een kleine groep bevoorrechte mensen, die een groot deel ervan in hun eigen zakken steken. De arme bevolking krijgt er niet veel van mee en ziet daardoor ook niet veel kansen op een betere toekomst. Een kind van een visser wordt simpelweg zelf ook weer een visser.

Gisteren hoorden we van een Tanzaniaanse leraar dat in Tanzania de waarde van een mens door zijn opleidingsniveau bepaald wordt. Alleen een erg kleine groep zit hier in de upper groep. Ze vragen zich dus al snel af waarom ze eigenlijk naar school moeten gaan. Daarbij komt nog het feit dat ouders bang zijn het respect van hun kinderen te verliezen zodra deze beter dan hen opgeleid zijn.

Veel kinderen komen in Tanzania niet verder dan de basisschool, engels wordt pas later gegeven en daarom wordt hier nauwelijks engels gesproken.

We moeten dus Swahili spreken en we zijn erg blij met het woordenboekje dat Hans Hesseling uit Tubbergen geschreven heeft. (Te bestellen via hanshesk@home.nl) 

De laatsten twee dagen in Malawi zijn we gast bij Floor en Jan, twee Nederlanders, die sinds zes jaar een “Day care”-project in de buurt van Karongo runnen. Rond 60 kinderen in de leeftijd tussen 1 1/2 en 7 jaar krijgen hier de kans naar preschool te gaan. Het zijn de kwetsbaren kinderen die hier door vroege extra opleiding in: engels, voeding en gezondheid een kans op een beter start krijgen.

Hoe het met de meesten van hun verder gaat weten ze niet precies – er is een basisschool en in de eerste groep zitten 200 kinderen. In groep 3 nog maar 30.

De kinderen uit Floor’s en Jan’s preschool zijn in de eerste groep de kinderen met de beste kennis – ze hebben een betere kans op een goede toekomst. Misschien is het succes van hen in het begin motivatie om verder te gaan, vooral ook voor hun ouders.

We beslissen het project van Floor en Jan met iets geld uit de donatie-pot te steunen.

Elke school hier heeft een schoolmotto dat op borden langs de weg staat geschreven. Mooi en motiverend:

Kenmerkend voor dit deel van Afrika zijn absoluut de Baobab bomen. Deze reusachtige, apenbrood, bomen krijgen makkelijk een diameter van 10 meter, zeker 20 meter hoogte en de grotste heeft een omtrek van 42 meter. In de stammen kunnen ze wel tot 20m3 water opslaan. 

De bomen zijn prachtig, maar vooral bijzonder om te zien. Alleen in de regentijd (dat is de zomer hier, bij ons winter) hebben ze bladeren.

De rest van het jaar ziet de boom er vreemd uit. Volgens de legende heeft de Baobab bij het schapen van de aarde steeds met God gezeurd. Hij wilde absoluut de mooiste en de grootste boom op aarde worden. Dat gezeur is God na een tijd zo zat geworden dat hij de boom uit de grond heeft getrokken en omgekeerd weer geplant heeft. Met wat fantasie zijn de takken inderdaad net de wortelen, dus wie weet…

Onderweg zien we leuke maar ook gekke bordjes staan:

<

In het noorden van Malawi ligt op 2100 meter hoogde een plateau en het Nyika Plateau National Park.
Na onze ervaringen van het Liwonde NP zijn onze verwachtingen aan het Malawische Wildlife gedaald.
Na een lange en slechte weg naar de gate en verder in het park staan we opeens op een prachtige hoogplateau met super zicht op een steppenachtige heuvel landschap. 

We zien zebra’s, nyala’s, bushbokjes en hier en daar een kudde elanden en zelfs Roan antilopen die op een van de heuvels grazen. 

Wij vinden het hier geweldig, rijden urenlang weer helemaal alleen door het landschap en op wegen waar zeker dit hele jaar niemand heeft gereden .  Op de enige camping in het natuurgebied, de Chelinda camping, vertellen ze ons dat er van tijd tot tijd een leopard in de buurt van de camping of bij de airstrip drie km verderop gezien is. Hmmm dat zou mooi zijn.

Omdat we op bijna 2500 meter kamperen is het avond’s en s’nachts erg koud (5 graden). Vincent en ik genieten wel weer vroeg s’ochtends (6:15) de zonsopgang maar wel aan het warmende vuur: een kudde zebra’s en elanden staat direct voor ons in de zon.

We beslissen nog een dagje te blijven, en we rijden naar de Fingira rots, die niets bijzonders is maar wel een historisch plekje zijn zou: ze hebben hier een paar honderd jaar geleden al ijzer gesmolten. We klimmen er een beetje, genieten het prachtige uitzicht en voelen ons vrij een ver weg van alles. Ook wandeeln wij 4km naar beneden naar de Chilinda Falls maar om dat er olifanten zullen zijn moeten we een scout meenemen. 

Het park bestaat als gezegd uit hele grote glooiende plateaus en we weten inmiddels dat het meeste wild met hun kalfjes zich ‘s avonds in de bossen verschuilt. Bossen zijn er echter nauwelijks. De Leopard jaagd ‘s avond’s en hij blijft dus lekker makkelijk, in de buurt van de bossen. En daar zit ze dan, een kwartier voor zonsondergang – onze zo gewenste leopard. 

Na 15 minuten begint hij te sluipen en we bekijken in het licht van onze spotlights hoe de leopard plotseling de jacht op een konijn inzet. Indrukwekkend en zo anders als in een film.