Nadat we toch nog een paar heerlijke dagen in Tanzania hebben gehad, moeten we de volgende dagen nog 1.600 km terug naar Lusaka, Zambia.
Het is niet echt een spannende route maar we nemen wel de tijd om in kleine dorpjes of steden te stoppen
Eerst moeten we over de grens en dat is een spannende avond: we komen pas tegen 19:30 uur aan bij de grens in Tunduma die al dicht is, maar er zitten buiten nog wat ambtenaren bij elkaar met een stapel papieren, en na veel gedram van Vincent zetten ze een handtekening onder onze autopapieren en gaat het hek open. We rijden nu via niemandsland 50 meter verder maar stranden voor de Zambiaanse grens. Deze zit, ivm een uur tijdverschil al echt dicht.
Voor het eerst voelen we ons niet echt veilig omdat zo´n 6 mannen in het donker aan ons raam staan en ons “illegaal” voor 20 US$ over de grens willen brengen. Omdat we in ieder geval nog het Carnet moeten stempelen beslissen wij weer terug naar Zambia te rijden, maar die grens is achter ons op slot gegaan. Na veel gezeur gaat de grens toch weer open en mogen we daar direct voor de grens met de grensposten als bewaker veilig slapen.
Ook de volgende dag duurt het toch noch twee uur voordat we op alle papieren een stempel hebben. We hebben niet zo een lange weg voor ons en komen om drie uur in Kapysha Hot Springs aan waar we de achter veer van de Landrover, die niet past weer terug brengen en nog lekker in de Hot Springs schoon worden en ontspannen.
De laatsten dagen genieten we nog van de straten, markten en mensen van Zambia en we gaan deze beelden de komende weken erg missen:
Gister was zeer bijzonder.
Een olifant heeft waarschijnlijk ruzie gehad met zijn familie en zijn nek gebroken.
Geluk voor de leeuwen en voor ons.
Wat een bijzonder
Na de lange rijdag gisteren hebben wij zo veel zin in vandaag en zijn heel blij dat we de lange rit naar Ruaha toch hebben gemaakt.
Alleen al de weg naar Ruaha NP vanaf Iringa (135 km) is prachtig.
Ruaha NP is na de Serengeti met ongeveer 12.000 km2 het tweet grootste National Park van Tansania. Maar omdat Ruaha in het niet toeristische zuiden ligt zien we de hele weg en ook de hele dag in Ruaha hier slechts vijf autos.
Anders dan tot nu toe zijn hier grote plateaus op 800 tot 1200 m hoogte waardoor we een fantastische uitzicht hebben. Echt Afrika om te genieten:
Mocht je denken dat dit hier net als in een  dierentuin is dan heb ke het mis.  Hier leven wilde dieren die alleen tegen stropers beschermt worden door een hek.
Wij zijn vandaag 6 uren rond gereden en hebben slechts een paar dieren gezien – er leven bijv 17.000 olifanten, 8.000 giraffen en 38.000 buffels.
Het is niet makkelijk ze te zien en intussen kunnen wij wel sporen of poep lezen en hebbeb we geleerd dat waar witte vogels zijn ook hippos of buffels zijn, gieren en hyeanas in de buurt van leeuwen zijn, en leopards overdag tot 10 m hoog in bepaalde bomen met zachte schrors liggen. Vandaag hebben wij meer dan geluk en zien eindelijk een prachtige chitah en naast vele giraffen, zebras,olifanten  en impallas weer een leeuw, twee jakhalsen en een klein serval cat.
Het plekje voor de nacht is opnieuw ergens in de wilderness en heet niet voor niets: special campsite. Volgens het registratie book zijn we de enigen overnachters in het hele park en zitten nu met millioenen sterren 30 km af van de gate en af van anderen mensen aan het campvuur. Wat gaaf!Â
Op de Riverside camping van Yuma krijgen we, na gezeur van ons, de geheim tip voor een route van Katavi, via een weg die alleen in de droge periode via Iyonda, mapili en Illunde door het Rungwa Game reserve naar ons doel, Ruaha National Park voert. (4x zo groot als Nederland).Â
‘S avonds doen we inkopen in Mpanda en we slaan de uitnodiging om mee te vieren met een bruiloft af en overnachten op een omheinde parkeerplaats.
Halverwege knapt de voorheen gelaste veer alsnog af. Kirstin en ik vervangen haar binnen 15 minuten.
In een klein dorpje Illonde controleer ik de olie in de versnellingsbak. Oeps, 1,5 liter gaat erin.
De route is erg zwaar en omdat onze Landrover heel veel bodem vrijheid heeft komen we er toch door. Voor de liefhebber heb ik de gps route voor Garmin Mapsource beschikbaar)
Hoewel we om 7 uur uit Mpala vertrokken zijn komen we 310 km en 11 uur later pas aan bij de poort in Rungwa.
De general huppeldepup chef is zeer resoluut, we mogen niet door Rungwa naar Ruaha. Het is jachtseizoen en een verdwaalde kogel die bedoeld is voor een lijpaard zou ons kunnen raken.
In plaats van 170 km via Mpululu moeten we nu 500 km via Mbeya. Dit gaat zeker 14 uur duren. Een dag verloren terwijl we met het wachten op de steekas in Kipili ook al 4 dagen verloren zijn.
Onderweg naar Mbeya zien we na 100 km zuidwaarts een heel klein bordje met het woord Game Reserve op. Toch een afkorting? We wagen het erop. Na 1,5 uur en 32 km stopt de nauwijks gebruikte weg bij een jagers camp.
Honingkorfen van boomschors.
Na ons de vellen en skeletten van geschoten Zebras en Luipaarden te hebben laten zien  adviseren ze ons terug te rijden. Door het park zonder lokale gids is onmogelijk en zeer gevaarlijk. Nog verder teleurgesteld draaien we dan toch maar om.
Hoewel we op dat moment besluiten Ruaha te skippen komen we hier na 4 uur rijden op terug.
Chinezen zijn, net als in Zambia ook hier, de straat aan het maken met nieuw gracel. Hierdoor rijden we over super slecht gravel met heel veel stof, binnen en buiten de auto, uren verder.
Na een beklimming via een hoogte tot over 2.500 meter hebben we een prachtig uitzicht.
Via deze slopende route voor auto en ons, komen we aan in Mbeya voor papat met ei en diesel.
Hoewel rijden in het donker eigenlijk absoluut not done is, geven we na het zien van de eerste asfaltstraat in Tanzania  toch gas en komen we 2330 uur helemaal kapot aan op de Old Farm campsite, 130 km voor Ruaha.
Morgenvroeg gaan we eerst de auto uitmesten want het zand zit overal op en tussen.
Weltrusten.
Vincent
Nadat wij nu eindelijk verder kunnen, verheugen wij ons ook echt op het wild life of Tansania.Â
De Katavi NP ligt in het zuiden van Tansania en is anders dan bijvoorbeeld de Serengeti een onbekend doel voor touristen. Maar het wordt in boeken als een van de mooisten National Parks van Afrika beschreven. En het lijkt waar te zijn: echt Afrika!
En wij zien direct ook een mooie trotse leeuwen man met dik gefeten buik, uit rusten van de jacht.
Grote vlakten met zebras, bokken en veel buffels.Â
Â
Nu in de droogte tijd van het jaar verzamelen zich de dieren aan kleine waterplekken waar, zoals hier aan het Lake Katavi, nu alleen nog een beetje water over is.Â
Natuurlijk hebben wij weer mooie belevenissen met olifanten mee gemaakt:
Omdat de dieren hier nog echt wild zijn en niet aan autos gewent, vinden ze ons niet alle echt zo aardig en voelen zich wel door ons bedreigd.
We overnachten op een geweldige plek in het midden van de wildernis en direkt voor 40 hippos. Ook zij voelen zich gestoord om dat wij quasi op hun pad naar hun nachtelijke voerplek staan en ook nog vuur aangestoken hebben.
Wij kijken uit onze daktent hoe in het donker al de Hippo’s uit het water langs onze auto aan land gaan om te grazen. Â Alleen de oudste blijft achter om de plek van zijn familie in het water te verdedigen en hij is de hele nacht aan het brullen en vind ons ook nog ‘s ochtends niet zo aardig.
Na een onrustige spannende nacht genieten wij om tijdens het ontbijt naar de inmiddels terug gekeerde Hippo’s te kijken.
 Ook Lake Chada is bijna droog en wij rijden naast de kleine rivier waar nog water over is. Het lijkt hier op een oase en is erg mooi:
Wij zien dieren net uit een blaadje:
Prachtig en echt de lange route hier naartoe waart.
Het is inmiddels donderdag. We zitten inmiddels sinds zondag vast bij de Lake Shore lodge in Kipili. Eigenlijk kom je bij Chris en Louise als je veel geld wilt uitgeven en een dure honneymoon wilt vieren.
Wij staan op een campingplekje iets achter de lodges en kopen eieren en zelfgebakken brood in de keuken. We zijn weer de einigen gasten en hebben de hele luxe strand en 20 staff-members van de lodge voor ons alleen – ook als we slechts 25 euro per dag moeten betalen.
Lake Tanganyika is het tweede diepste zoetwatermeer in de wereld, met 18 {826f189e666d5f36673a7257a17d487d2b02035bf60506587bf175ebb66be828} van het verswater van de wereld. Aan de overkant kunnen we de Democratisch Republiek Congo zien. Een plek waar je als blanke een bijna 100{826f189e666d5f36673a7257a17d487d2b02035bf60506587bf175ebb66be828} kans hebt te worden afgeschoten door de guerrilla’s.
Maar goed, omdat er geen nieuwe steekas en meebrenger te koop is in een straal van 6 uur rijden, accepteren we het aanbod voor de gebruikte onderdelen. Zoals dat hier daan gaat duurt alleen de communicatie hier over al 6 uur en de maandag is dan ook al bijna om als de bestelling eindelijk rond is. De afspraak is dat dinsdagmorgen een “sloop” laro gezocht wordt en dat de onderdelen dinsdag nog met een bus meegegeven worden van Sumbawanga ( 4 uur rijden). Daarna komt iemand uit een dorp verderop de spullen met een fiets leveren.
Helaas ontbreekt de as.
Woensdag is Louis de hele dag druk met ons om alsnog de as te krijgen. In Mbeya is er een op voorraad. Deze gaat woensdag nog met een bus mee naar Sumbawanga. En daar staat dan weer iemand om de as over te pakken in de bus naar ons. Maar helaas, die bus gaat dan net weer een dag later.
Vandaag, vrijdag moet dus de as rond 12 uur via de bus van Sumbanwanga naar Namanyere en een brommertje bij ons terecht kunnen.
Ppff wat een verspilling van tijd. Wij wilden er echt geen beach-holiday van maken, we zijn immets op reis, niet op vakantie!
Nu maar hopen dat mijn conclusie klopt en het de steekas geweest is, maar ik kan de knal die we hoorden nog steeds niet helemaal verklaren.
Ondertussen hebben we hier wel de auto laten wassen, twee boeken uitgelezen, naar Kipilli gewandeld en lekker hardgelopen.
We hebben heel veel in het meer gezwommen en gestoeit en plannen gemaakt hoe we de kleine gevangen krokodil gaan meenemen in de auto naar Katavi, om het daar vrij te laten. Spannend!
Onze prepaid Zambia gsm kaart blijkt verlopen en gister hebben we een nieuwe geregeld van Tanzania. Het net is echter al dagen overbelast waardoor we deze nieuwe kaart niet kunnen opladen en dus internetten, bijwerken van ons blog en bellen of smsen de hele week niet gaat.
Hij komt er niet met een brommertje maar met de fiets en heeft alle onderdelen bij zich.
Wel spannend of dat nu echt het problem was:
Pffff eindelijk. Niels en Chris lagen wel goed: het was de steekas! Wij kunnen naar vijf langen dagen verder.
En voor ons rust: wij hebben ook twee nieuwe passende veeren gekregen!
Nu nog even de krokodil Fred in de auto pakken en we zijn onderweg naar Katavi NP waar we hem hopelijk nog vanavond vrij kunnen laten.
Het was me het weekje wel.
Vincent
Wij nemen afscheid van Teun, Anneloes, Marco, Marloes en kids en rijden nu weer alleen verder. Zij gaan nu verder naar Malawi en wij naar Tansania.
Eerst moeten we weer de very bad road naar boven (op 1600 meter) nemen. De door de Belgen meegesleepte veer past overigens helemaal niet, maar de gelaste doet het tot nu goed. Wij gaan ons geluk in Tansania proberen.
Wij komen aan bij de grens en worden hier echt super vriendelijk met een welcome in Tansania begroet – niet zo formeel als aan al die anderen grenzen tot nu toe.
Ons valt direct op dat de huizen hier een echt dak hebben, er hier koeien, varkens en ezels worden gehouden en dat deze zelfs in kleinen stallen staan, bovendien worden hier de velden bewerkt – voornamelijk voor suikerriet en mais.
Wij stoppen om voetbal te kijken – maar alleen wij kijken naar het spel, alle anderen kijken naar ons.
De mensen zijn super vriendelijk ook als ze ons en wij hen niet kunnen verstaan. Ze spreken Swahili en leren, in tegenstelling tot in Zambia, alleen basic englisch.Tansania is een van de armste landen in de wereld en heeft het slechste schoolsystem van Afrika.
De afstanden zijn hier groter en wij hebben een lange maar een mooie rij dag vandaag. Grote vlakten met hoge bergen in de achtergrond, vanaf 1200 t/m 1800 meter.
Ons doel is Kipili – een klein visserdorp aan het Lake Tankanyika met opnieuw een camping direct aan het meer. Dit zou alleen een tussenstop zijn voordat we morgen naar Katavi NP rijden.
Omdat in Tansania een uur tijdverschill is gaat de zon ook later onder (tegen 19.00). Net voor de zonsondergang en 1km voor de camping horen wij een knal van achter onze auto. De aandrijving van de achterwielen doet niet meer en ook de handrem niet. Pffff. Pech.
Vincent en Nick lopen naar de Lodge. Onze Laro wordt deze keer door een Toyota naar het camp gesleept. De eigenaar Chris is het wel met Vincent eens en het blijkt dat de tanden van de steekas versleten zijn, mischien als we pech hebben het differentieel. Maar dat is het gelukkig niet.
Chris probeert direct onderdelen in Sumbawanga te organiseren, die in twee dagen met de bus hier kunnen zijn.
Ze hebben geen van de onderdelen op voorraad  maar gaan op zoek naar een oude Landrover waar ze alles kunnen uitbouwen. Dat betekend voor ons: wachten!
Onze pech had er slechter kunnen uitzien:
Wat een mooi plekje voor mijn verjaardag en als surprise voor de eerste keer een rondje waterskien. What fun:
Kris komt direkt uit het water en heeft daarna super lange armen. Nick probeert het ook maar klapt keer op kerr uit de veel te grote schoenen. En Vincent en ik willen het liefst niet meer stoppen.
Met een lekker vis voor dinner gaan we wel met een beetje spierpijn naar bed
In Kasama wachten wij tot een belgs gezin ons van Kapisha Hot Springs de nieuwe veer meebrengt. Intussen lopen wij door de straten van Mbala, eten zoeteaardappelen aan de straat en genieten de stemming in een Afrikaanse stad.
We hadden de Belgen al om 13 uur verwacht maar helaas komen ze pas om  4 uur en het gaat niet lukken om vandaag nog naar Isanga Bay aan het Lake Tankanyika te komen.
Wij komen aan in het donker en onze Garmin navigatie geeft in Mbala slechts één overnachtingsadres: een klein guesthouse, de Grashoppers Inn: wat een oud en eigenlijk niet meer te renoveren verblijf / hok blijkt te zijn. De jongens lerenom, net als dr lcals, met hun rechterhand de maispap, groente en kip te eten. Zambianen gebruiken geen bestek. We slapen bijna niet en zijn blij vroeg weer weg te zijn.
In Mbala kunnen wij direkt onze immigration papieren voor de grens to Tansania krijgen. De douanier komt nadat we zijn gsm nummer bellen naar zijn kantoortjes. De grens die we overmorgen willen passeren is zo klein dat je de paspoorten checkout in Mbala en de autopapieren in Mpulungu voor die tijd moet regelen.
Goed dat wij dat eerder hoorden – de hele weg weer terug rijden was achteraf gezien helemaal geen optie!
Naar de Isanga Bay zijn het slechts 42 km maar de GPS zegt dat het duurt 2,5 uren: van gravel  naar very bad road. En it was worse: de laatste 18 km rijden we gemiddelt 13,2 km/h !!!  Oja, met nog steeds een gelaste veer onder inze 2.500 kilo zware landrover.
Maar wij komen wel door heel mooi dorpjes waar al de kinderen achter ons aanlopen en zwaaien.
We stoppen even nog om te voetballen.
en dan zijn we er: niet te geloven en helemal niet verwacht – wat een paradijs:
Wij genieten de hele middag aan het heerlijke strand, en de jongens mogen avonds met een visser nog op het water. Lekker!
Het word donker en druk op het water. Zeker 50 vissersbootjes zijn met grote netten op het water. Tot half zes ochtends roepen ze luid en vincent en ik wilden heel graag erbij zijn om te zien wat ze aan het doen zijn.
Wat een heerlijke dag aan de Isanga Bay.
Morgenvroeg wacht weer de zware weg terug. Ppff
Omdat we verder naar de north van Zambia willen, beslissen wij toch verder te rijden – de gebroken veer is voor 20 000 zmb (3,50 euro) gelast en weer ingebouwd en zit er goed in. Omdat de nieuwe veer uit Lusaka komt zoeken wij en oplossing voor transport naar Kasama.
Na een mooie route met een kort bezoek aan een Afrikaanse school komen wij in Kasama aan.
Hier kunnen we weer boodschappen doen, pinnen en tanken. Bij het tankstation zien we dat de auto van Teun veel water verliest: het is de radiator, die we nieuw voor Teun vorig jaar 6500 km door Afrika mee hebben gesleept en die hij net had laten inbouwen! Gelukkig zijn we in een grote stad en we slepen (Landrover sleept Toyota – vincent is er erg trots op.
Er is geen lek te vinden en ze helpen zich even met Leak Stop Niet echt geruststellend maar we kunnen verder rijden.
9 km van Kasama is ons volgend reisdoel: Chisimba Falls, opnieuw een National Monument. De Zambianen zijn erg trots op hun watervallen en terecht:
 
