Ik heb al vaak geschreven dat het ook vooral de mensen zijn die ons in Afrika zo fascineren. Als ik over Afrika schrijf bedoel ik zeker niet al de 51 staten van Afrika – ze zijn zo verschillend: in cultuur, in landschap, in weer, in religie, in denken en er worden bv. wel 2.000 verschillende talen gesproken.
Politiek is vrijwel geen enkel land goed te regeren omdat er zo verschillende ethnische groepen samen leven. (Ik heb gelezen dat alleen Somalië en Botswana landen zijn die uit één soort ethnische groep bestaat).
De geschiedenis en de actuele situatie, in velen landen zijn opstanden engruwelijke oorlogen – niet tegen andere landen maar onder elkaar.
Voor onze reis hadden we een blik op de “world peace index” geworpen om zeker te zijn dat we er zo min mogelijk risico lopen.
Nu rijden we al kilometers lang langs de grens van Burundi naar het Lake Tankyanika die Tansania van de Republiek Congo scheidt. We worden onverwacht flink geconfronteerd met de onrustige situatie in de buurlanden als we de vele Refugee Camps – vluchtelingenkampen van het UNHCR langs de weg van Kibondo naar Kigoma zien.
We stoppen langs het Nyarugusu Refugee Camp en laten ons de situatie uitleggen. Ik ben eigenlijk tegen deze “vluchtelings- en armoeden- tourisme” maar snel word duidelijk dat wij het niet zo maar kunnen negeren. We beslissen er daarom nu iets over te schrijven om te laten zien wat hier gebeurt:
20 jaren geleden al werd dit kamp door UNHCR voor vluchtelingen vanuit Kongo opgericht. Mensen die hier worden opgevangen hebben eigenlijk geen kans meer om in hun eigen land, naar hun thuis weer terug te gaan.
Maar dat is slechts een “kleine” groep van 40.000 mensen.
Sinds dit voorjaar is het een enorme organisatorische uitdaging om al de vluchtelingen vanuit Burundi op te vangen – en het worden elke dag meer. In Burundi is de maximale termijn van 2x vijf jaren van de huidigepresident voorbij. Nu heeft hij besloten ook de volgende vijf jaren aan de macht te willen blijven. De bevolking wil hem echter helemaal niet meer. In het voorjaar brak dan ook onrust uit. Om de macht te houden begon hij de groepen met hulp van het leger tegen elkaar uit te spelen. Vele mensen vluchten uit het land met de hoop dat er na de verkiezingen weer rust en orde in hun land gaat heersen. Ook in Ruanda is nu verkiezingstijd en ook daar blijft af wachten wat met de tot nu toe sterke overheid gaat gebeuren.
Op dit moment zijn er al meer dan 100.000 vluchtelingen opgevangen en het worden er iedere dag meer.
Verschillende organisaties, zo als het Rode kruis, Artsten zonder grensen of Unicef, maar ook veel amdere NGO’s ( non government organisations) zorgen voor registratie, tenten, water, voedsel, stroom, gezondheid en scholen. De verzorging met voedsel lukt alleen door UNHCR eigen voorraden.
Elke dag worden het meer mensen, die met de boot naar Kigoma vluchten of vanuit Mugunzu met de bus hier aankomen.
Als de burgeroorlog in hun eigen land weer losbarst is er geen terug meer. Integratie en immigratie naar Tanzania is niet mogelijk omdat er zo vele mensen zijn. Op de volgenden 100 km zijn er nog vier Kampen!!!
De mensen die hier al 20 jaren zitten en deels in dit kamp worden geboren hebben geen mogelijkheid meer om ergens integreerd te worden.
Ze zijn geen ander leven gewendt als elke dag voedsel en iets geld te krijgen – zonder er iets voor te doen. Maar ze kregen er ook geen kans meer voor!
2 comments
Mooi verhaal, goed om dit inzicht te delen
Perfecte plek om de Susteq producten “met een strik erom heen” in te zetten!
Tja, dat is de keerzijde van het mooie, avontuurlijke Afrika. Ook dit gebeurt en de gedachte dat je je hele leven zonder kansen doorbrengt in een vluchtelingenkamp is erg. Dan besef je weer in wat voor rijkdom wij geboren zijn….