Vanmorgen hebben we de eerste drie delen van de watervallen bewandeld en we hadden graag ook het laatste deel gedaan.
Ik wil Kirstin graag verrassen: we gaan de laatste 100 meter direct naast de waterval abseilend met zijn tweeën naar beneden. 100 meter en dan ook nog eens met Afrikaans materiaal, dat klinkt ontzettend stoer, maar ook gevaarlijk.
De jongens laten we achter op een plekje waar ze een mooi zicht op de falls hebben en foto’s kunnen maken. Kris zal de camera met de telelens bedienen. We staan op slechts enkele meters van de waterstroom op de rand van de klif. Geen hek, geen zekerheidslijnen, geen stapel formulieren.
Gordel om, korte instructie en dan op een wiebelende pijp op de rand gaan staan en… GO.
Mijn buik keert zich kort om als ik naar beneden kijk en heel ver onder me het water op de rotsen zie knallen en dan laat kirstin zich als eerste zakken.
Telkens als ik van het uitzicht wil genieten stop ik om even lekker rond te draaien.
Helemaal beneden aangekomen worden we binnen een paar seconden doorweekt door het op spattende water. Onze mond is droog van de adrenaline, maar wat een kik zeg.
We maken de stijle klim terug en komen nat van zweet terug aan bij ons camp. We kunnen genieten van de prachtige foto’s die Kris gemaakt heeft.
4 comments
Jullie durven!!
wat ‘n kick, geen last v. Hoogtevrees? Haha
Super
Jeetje wat een ervaring en wat een lef hebben jullie zeg!!
Petje af, wat een lef!!