What’s your tribe?

Het land van de Masaï is door allen overheidsinvloed echt klein geworden en nog maar tot een paar 100 km2 beperkt. Ze leefden vooral in Kenia en in Tanzania en met name aan die plekken waar nu de grootste toeristenattracties voor Tanzania zijn: rond de Kilimanjaro, de Ngorongoro krater en de Serengeti waarvan ze zijn verdreven. Op maar weinig plekken hebben de Masaï nog “grazing rights”, wat betekend dat ze hun vee zelf in de Ngorogoron krater nog mogen laten grazen (natuurlijk alleen overdag omdat de roofdieren s’nacht’s actief zijn). Werk krijgen de meeste Masaï hier niet. We ontmoeten er maar een paar, die als gidsen werken of als bewaker op campings of in lodges. In het kale landschap zijn ze met hun oranje, rode of blauwe doeken, die ze als kleren dragen, ook van ver weg, mooi te zien.  (De traditionele kleur “oker” is door de overheid verboden). Deze doeken worden om de nek of om hun schouders gebonden. Daaronder dragen ze een onderbroek en de kinderen vaak helemaal niets. Als het koud is binden ze nog een extra doek om. De schoenen van de Masaï zijn uit autobanden gemaakt. Op een marktje probeer ik een paar en ze zijn niet ongemakkelijk te dragen. Ze gaan zeker niet snel stuk! Overdag drijven de Masaï hun koeien, geiten of schapen over de velden en vaak voor onze auto op straat. Hiervoor hebben ze een stok bij zich waarmee het vee word aangedreven. Soms hebben ze zelf nog speren bij zich en vaak macheten, een soort grote messen. Op een kenmerkende manier leunen ze op hun stokken, staan midden op een veldje of boven op een steen en kijken in de de verte. Het ziet er verdroomd uit.  Zelf kleine Masaï jongens hebben hun eigen kleine kudden van kalfjes of geiten waarvoor de ze verantwoordelijk zijn. Water halen ze van grote afstand met ezels, die met jerrycans behangen zijn. We hebben in het Masaï gebied geen door de EU-gesponsorde waterpompen gezien. Vooral de vrouwen zijn behangen met sieraden uit bonte parels, grote ringen om de nek, om hun armen en enkels en lange oorbellen. Ook mannen hebben grote gaten in hun oorlellen. Soms zitten er zelfs knopen in. De grote van de gaten in hun oorlellen bepalen hun status in hun stam. Ik vraag een paar van de vrouwen of ze me een paar van hun kettingen willen verkopen. Dan doen ze niet graag maar na een beetje onderhandelen en veel gegiechel van de vrouwen krijg ik soms wel een armbandje. Fotografeert worden willen ze nauwelijks en ze worden boos als we dit toch stiekem doen – we vragen liever en respecteren het. De mensen zien er ook zonder foto erg mooi , ze zijn om te genieten. Alleen waar toeristen komen bedelen ze en vragen om geld voor een foto. Met name de kinderen houden dan de handen op en vragen om geld of eten en kijken boos als we hun niets geven. Onderweg, in de niet bereden wegen, vragen ons de Masaï alleen maar om water. Omdat het nu echt droog is en de meeste riviertjes uitgedroogd zijn, er geen waterpompjes staan en wij nu vaker wild kamperen is het ook voor ons moeilijk water te krijgen – we kunnen niet veel weggeven. De Masaï dorpjes en markten zijn prachtig, soms zien we ook een veemarkt met alleen maar Masaï.  Masaï zijn voor het grootste deel christenen en geloven aan Ngai, de scherper. Aan het begin was er de hemel en de aarde, maar toen het werd dit gedeeld en bleef Ngai boven in de hemel en de Masaï werd opgedragen op de aarde te blijven en voor het vee te zorgen. Hiermee verklaren ze nog steeds verbondenheid met het vee. Maar er zijn ook moslim’s en we zien naast kerken ook enkele Moskeeën. Het is niet zo dat voor alle Masaï de tijd is blijven staan. We komen ze tegen op brommertjes, waar ze vaak met hun drieen op zitten en ook zien we soms Masaï in westerse kleding, waarbij de tekeningen in hun gezicht en de grote gaten in de oorlellen hun historie verraden.  De jas, die Bennie in april hier achter heeft gelaten geven we hier aan een Masaï weg.  We laten een hele zak pennen, die we van “hauraton”, de zaak van Arjan mee hebben gekregen bij een missie school van Masaï’s achter.  We hebben niet het gevoel dat het hele Masaï verhaal alleen maar een toeristenattractie is. Ze leven nu vooral in de gebieden waar toeristen echt niet langs willen rijden omdat het te verlaten ligt. Als met handen en voeten met ze praten vragen ze ons naar ons geloof, willen onze blanke huid aanraken en vragen van welke “tribe” we zijn: we zijn van de stam: Twente! We laten ze ook door onze moderne verrekijker kijken. Dat was voor hun even schrikken. We verlaten hun gebied nu in een paar dagen en weten dat we deze bijzondere mensen tijdens deze reis niet weer gaan ontmoeten.

Please leave this field empty

Sign up to receive our latest travels in your inbox.

Kirstin & Vincent

Email Address *

We don’t spam! Read our [link]privacy policy[/link] for more info.

Check your inbox or spam folder to confirm your subscription.